Tamara verloor haar zoontje Mino: ‘Je hebt je kind gekregen en weer terug moeten geven.’

11 juni 2024 · Leestijd 7 min

· · · ·

Wanneer Tamara (46) hoort dat ze zwanger is van haar tweede kindje, is ze enorm blij en verrast dat het weer is gelukt. Die vreugde moet al snel plaatsmaken voor verdriet. Haar kindje Mino blijkt trisomie 18 te hebben. “In plaats van een kinderkamertje verven ben je een uitvaart aan het voorbereiden.”

Echo

Het is april 2016 wanneer Tamara haar twintig weken echo krijgt. Er kan geen oppas geregeld worden voor hun eerste zoontje Tobi. Daarom blijft Martijn, de man van Tamara, thuis. “Heel naïef ging ik alleen daarnaartoe,” vertelt Tamara. “Bij Tobi verliep alles heel goed, dus daarom dacht ik: dit doe ik wel even. Ik voelde me ook prima.”

Maar bij de echo wordt duidelijk dat het kindje afwijkingen aan verschillende organen heeft. Ook staan de vingertjes anders. Het vermoeden bestaat dat de baby trisomie 18 heeft, een zeldzame aandoening met ernstige aangeboren afwijkingen.

"Ik barste gelijk in tranen uit"

“Ik barste gelijk in tranen uit. Ik was zo verbaasd dat ik het niet kon geloven. Daarna heb ik geprobeerd mijn man te bellen. Hij neemt altijd op, maar deze keer niet. Toen ben ik in een blur naar huis gereden.”

Koprolletje

Tamara krijgt verder onderzoek in het ziekenhuis, dit keer wel samen met haar man. Opnieuw wordt er een echo gemaakt. “Dat is zo vreemd, want je ziet je kindje gewoon bewegen. Het leeft alsof er niks aan de hand is. Toen we de baby een koprolletje zagen maken moest Martijn huilen. Dat vond ik zo sneu,” slikt Tamara.

"Je kindje leeft alsof er niks aan de hand is"

Om meer duidelijkheid te krijgen kiezen ze voor een vruchtwaterpunctie. Wachtend op de uitslag daarvan, gaat Tamara op zoek naar ervaringsverhalen. “Ik had nog nooit gehoord van trisomie 18. Toen ik verhalen van anderen las, ontdekte ik dat trisomie 18-baby’s vaak door een miskraam of direct bij de bevalling overlijden.”

Zo lang mogelijk dichtbij houden

De uitslag laat zien dat het inderdaad trisomie 18 is. Op dat punt moet Tamara nog 21 weken. “Ik kreeg direct de vraag van de maatschappelijk werker of we een mandje of een kistje wilden. Maar ik wilde mijn kindje zo lang mogelijk bij mij houden, als het geen consequenties voor mij zou hebben. Met de beelden van de echo nog voor ons dacht ik: waarom zou ik het vroegtijdig beeïndigen als hij nog zo lekker in mijn buik zwemt?”

Uitje met zijn vieren

“De rest van de zwangerschap verliep eigenlijk heel goed. Natuurlijk hadden we veel verdriet, maar ik had geen gezondheidsklachten.” Tamara en haar gezin maken daarom herinneringen samen met hun tweede kindje. “We hebben veel filmpjes en een gipsafdruk van mijn buik gemaakt. Daar staat een afdruk van Tobi’s handje in en een pootafdrukje van onze hond. Ook zijn we vaak naar de dierentuin geweest. Dat voelde echt als een uitje met z’n vieren, ook al zat hij nog in mijn buik.”

Kinderkamer

Tegelijk zijn ze ook bezig met begrafenis en laten alvast een uitvaartondernemer langskomen. “In plaats van een kinderkamertje verven en klaarmaken, ben je een uitvaart aan het voorbereiden,” verzucht Tamara.

Zwart wit — Credits: Stichting Make a Memory.

Ook andere momenten wordt Tamara ermee geconfronteerd dat haar zwangerschap niet gaat zoals het zou moeten. “Je krijgt geregeld opmerkingen van mensen die enthousiast reageren: wat leuk dat je zwanger bent, hoeveel weken ben je? Die momenten sta je weer stil bij het verdriet.”

Geboorte

Het lukt om de zwangerschap volledig te voldragen. Op 12 augustus wordt Mino geboren. “Ik was ervan overtuigd dat hij direct na zijn geboorte zou overlijden. Hij lag op mijn borst en een gezond kind zou heel hard huilen. Mino deed dat niet.”

“Maar na ongeveer vijf minuten maakte hij geluid en kreeg hij kleur,” vervolgt ze. “Het klinkt misschien gek, maar ik had het liefst gewild dat hij toen op mijn borst zou gaan. De twee lange dagen dat hij leefde, zijn ontzettend zwaar geweest. Het wachten was heel slopend.”

Pikzwarte haartjes

Toch geeft Tamara aan dat in die twee dagen ook mooie momenten zijn geweest. “Als je bezig bent met bevallen, dan ben je niet meer bezig met trisomie 18. Dan ben je gewoon bezig met bevallen. En ineens was hij er: een warm, zacht mannetje met pikzwarte haartjes. Dat moment was wel heel emotioneel. De verpleging huilde met ons mee. De hele zwangerschap zit je in spanning hoe lang hij het gaat volhouden. Dan is het zo’n opluchting dat hij er eindelijk is.”

Ook het moment dat Tobi, destijds twee jaar, Mino komt bewonderen ervaart Tamara als een kostbaar moment. “Eerst had Tobi zoiets van: wat is dat nou daar bij mijn moeder? Toen hij daar eenmaal overheen was, vond hij het hartstikke leuk. Hij gaf hem knuffels en kusjes. Het was zo waardevol dat hij kennis kon maken met zijn broertje.”

Twee dagen na de geboorte wordt Mino erg onrustig. Hij krijgt daarom wat morfine. “Normaal knappen kinderen daar van op, maar Mino niet. Hij werd alleen maar onrustiger. Op dat punt heb ik tot God gebeden of hij hem wilde komen halen. We konden dit niet meer. Het was zo naar om te zien.” Kort daarna overlijdt Mino, op 14 augustus.

Voorlezen

“Mino lag bij ons in de huiskamer opgebaard. Wij lazen Tobi altijd voor, dus mijn man wilde ook graag Mino voorlezen. Dat vond ik natuurlijk ontzettend lief.” Tamara schiet bij deze herinnering vol. “Martijn heeft me in tranen bedankt dat we ervoor gekozen hebben de zwangerschap niet vroegtijdig af te breken. Dat heeft me ontzettend geraakt. Het is een van de weinige keren geweest dat ik mijn man heb zien huilen.”

Borstvoeding

“De eerste week heb ik zelf ook ontzettend veel gehuild. Wanneer je thuiskomt van de uitvaart is het opeens zo leeg en kaal, maar tegelijkertijd heb je ook een peuter rondlopen. Dat geeft afleiding, maar is ook heel druk.”

"Eigenlijk ben je negen maanden zwanger geweest voor niks"

Tamara vervolgt: “Ook kwam mijn borstvoeding gewoon op gang, maar ik kon het aan niemand geven. Dat vond ik zo erg. Opeens heb je niks meer. Eigenlijk ben je negen maanden zwanger geweest voor niks. Je hebt je kind gekregen en weer terug moeten geven.”

Picknicken bij het graf

Vooral in het begin gaat het gezin van Tamara geregeld naar het graf van Mino. Ook al is Tobi nog jong, hij realiseert zich goed dat zijn broertje daar is. “Zodra we met de auto langs de begraafplaats reden, riep Tobi al ‘dag Mino’ en ging hij zwaaien,” vertelt Tamara ontroert.

Ook nu gaan ze nog ieder jaar op zijn verjaardag daarheen. “Dan bestellen we een taartje, nemen we een kleedje mee en gaan we picknicken bij het grafje. Natuurlijk was je veel liever zijn slaapkamer binnengelopen om voor hem te zingen, maar we proberen er alsnog een feestje van te maken.”

“Normaal gaan we ook met Moeder- en Vaderdag even naar Mino toe. Dit jaar is het voor het eerst dat Moederdag helemaal aan ons voorbij is gegaan. Dat was zo raar. Tegelijk merk je daardoor dat het gemis door de jaren heen verandert. Je vergeet hem niet, maar het verlies verweeft zich met je leven.”

Verdriet en dankbaarheid

“Het blijft heel moeilijk. Je parkeert niet zomaar het verdriet om vervolgens weer verder te gaan met het leven. Wanneer je bijvoorbeeld naar een vakantiehuisje gaat voor vier personen, is er altijd dat lege bedje. Je zult dat verdriet altijd bij je dragen. Ondanks dat, ben ik ook dankbaar dat ik voor de tweede keer moeder mocht worden.”

"Ik ben dankbaar dat ik voor de tweede keer moeder mocht worden"

“Ook al is hij niet meer hier, ik geloof dat hij dit jaar acht wordt in de hemel. Dat hij daar lekker speelt, terwijl wij hier een taartje voor hem eten,” glimlacht ze. Ik ben ervan overtuigd dat we ooit weer bij elkaar komen. Dat geeft me troost en houdt me op de been.”