Sharon (33) schrijft een brief aan overleden moeder: ‘Zullen we opnieuw beginnen?’

Lieve mam,

Zo raar dit, ‘lieve mam’. Het kost me van binnen moeite deze letters achter elkaar op papier te krabbelen. Het slaat helemaal nergens op, alsof u dit nog kunt lezen. Ik weet ook niet wat ik wil zeggen, of waarom ik dit schrijf. Eigenlijk ben ik hier ook veel te nuchter voor.

Ik was er altijd van overtuigd dat ik dit soort ‘vreemde’ dingen nooit zou doen; praten tegen uw foto, hardop zeggen: “Mam, ik mis u zo” of mezelf afvragend: “Mam, hoe zou u dit doen?” In tranen uitbarsten op de meest vreemde momenten omdat mijn hart het uitschreeuwt.

Tranen bij het zien van de zoveelste Moederdag reclame. Op moeilijke dagen mijn betraande ogen sluiten, diep in- en uitademen, mijzelf inbeeldend dat u bij mij bent en tegen me zegt ‘Kom eens hier Ronnie, je bent een Koningskind weet je dat?’

Het is zo raar en zo onwerkelijk. Alsof het gebeurd is maar niet echt was, in scène gezet. En dat dat verschrikkelijke toneelspel wat mij betreft nu wel afgelopen mag zijn. Stop! Onmiddellijk! Het is genoeg zo! Ik trek het niet meer. Mam? Kom maar weer tevoorschijn, Mam!

Opnieuw beginnen

Laten we weer bij het begin beginnen. U bent gewoon mijn moeder, mijn gezonde moeder. U heeft vier dochters, u bent getrouwd met de liefde van uw leven; papa. We wonen in een nostalgisch huisje, eigenlijk net wat te klein voor zes personen maar dat hindert niet. We hebben het fijn en goed zo samen. Laten we weer poppenkleding gaan maken, u achter de naaimachine. U hoeft me niet te zeggen hoe het moet, we zullen allemaal rustig aan de naaitafel blijven zitten en geduldig wachten deze keer.

Al kan ik alleen het geluid maar even horen van uw naaimachine, uw handen zien die in alle rust langs de stof glijden, en uw blik vangen die ik niet goed kan pijlen, een soort van halve lach, waarbij de speldenknoppen uit uw mond steken, de glinstering in uw ogen zien waar zoveel rust vanuit gaat. Geborgenheid. We voelden ons veilig en geborgen hè, zo samen met z’n zessen, onder de vleugels van onze Hemelse Vader. Niets en niemand kon ons wat doen.

Oké. Dus mam? Vanaf daar, mam?! Mama?

Terwijl ik in mijn eigen tranen lijk te verdrinken voel ik een paar kleine handen zich om mijn been heen klemmen. ‘Mama, mama? Kom mam!’ Ineens bedenk ik me dat het stuk al opnieuw is begonnen. Maar dit keer… Dit keer heb ik een heel andere rol.

Ik ben moeder van vier dochters, getrouwd met de liefde van mijn leven. Wonend in een huisje eigenlijk wat te klein voor zes personen, maar dat hindert niet. We hebben het fijn en goed zo samen. We voelen ons fijn en geborgen onder de vleugels van onze Hemelse Vader. Niets en niemand kan ons wat doen.’

Eerder verscheen op de website van Ik mis je een interview met Sharon: lees het hier.