Ruuds partner overlijdt onverwachts op vakantie: ‘Daar stond ik dan, met een ingestorte Mark aan mijn voeten’

7 augustus 2024 · Leestijd 5 min

· · ·

Ruud en Mark voelen zich dolgelukkig in een Thais vakantiehuis met privézwembad. Maar aan dat geluk komt acuut een einde als zich tijdens een wandeling een tragedie afspeelt.

“Op een van onze laatste vakantiedagen op het Thaise eiland Koh Chang besloten we een wandeling naar een waterval te maken,” vertelt Ruud van Engelen (62). “Maar toen we met de taxi bij het startpunt van de route aankwamen, was de slagboom dicht. De nacht ervoor had het keihard geonweerd en geregend – we hadden er niet van kunnen slapen en het wandelpad was te gevaarlijk geworden. Mark en ik haalden onze schouders op en liepen de weg terug.”

Perfecte plaatje

Ruud glimlacht. “Die kleine tegenslag raakte ons niet, want tot dat moment hadden we een geweldige vakantie gehad. Iedere ochtend maakten we een lange wandeling en bedreven we de liefde.” Ruud schiet vol. “We waren al 23 jaar bij elkaar, en samen hadden we nog altijd het perfecte plaatje.”

Maar dat plaatje valt in duigen als Ruud en Mark weglopen van de slagboom die hen de weg naar de waterval verspert. “We begonnen te lopen, en opeens pakte Mark me vast bij mijn schouder. Ik draaide me om en vroeg wat er was. ‘Moet je flauwvallen?’ vroeg ik. Mark gebaarde dat ik mijn mond moest houden. Hij begon te braken, en een paar tellen later zag ik het leven uit zijn ogen wegvloeien.”

'Ik zag het leven uit zijn ogen wegvloeien'

Ruud slikt. “Ik raakte in paniek. Daar stond ik dan, helemaal alleen, met een ingestorte Mark aan mijn voeten. Ik schreeuwde om de ambulance, die ik kort hiervoor nog langs had zien rijden. Gelukkig was de ziekenwagen – waarin slechts een brancard en een verbanddoos te vinden waren – snel ter plaatse. Met loeiende sirenes zijn we naar een kliniek gereden. Onderweg probeerde ik Mark te reanimeren. In de kliniek kreeg Mark injecties in zijn hart, maar het was al te laat.”

Wrang

Mark overlijdt aan een acute hartstilstand en is dan 47 jaar. “Een jaar voor deze vakantie was bij Mark een vergroot hart vastgesteld. Bij de meeste mensen zorgt dit niet voor problemen, maar 1 tot 2 procent kan hier acuut aan overlijden. Dat Mark bij deze groep hoort, is ontzettend wrang.”

Omdat Mark in het buitenland overlijdt, wordt hij voor autopsie naar Bangkok gebracht, en wordt de politie erbij betrokken. “Ik moest aan de politie duidelijk maken dat ik de ‘legal gay partner’ van Mark was, maar dat werd niet begrepen. Het was voor mij heel moeilijk en emotioneel dat ik daardoor ook niet altijd bij Mark in dezelfde ruimte mocht blijven.”

'Ik voelde zo'n leegte, alsof er iets van me geamputeerd was'

Als Ruud terug is in zijn hotel, stort hij in. “Ik baadde in het zweet en ben direct onder de douche gaan staan. Daar heb ik zo hard staan huilen. Ik voelde zo’n leegte, alsof er iets van me geamputeerd was.” Ook schuldgevoelens komen bij Ruud naar boven. “Hadden we te veel gedaan tijdens de vakantie? Hadden we de warmte wel serieus genomen? Wat als we na die slechte nacht niet waren gaan wandelen?”

Koffers inpakken

Ruud schudt zijn hoofd. “Het voelde onwezenlijk om de koffer in te pakken van mijn partner die was overleden. Ik heb voor 4500 euro naar familieleden en vrienden in Nederland gebeld om hun het verschrikkelijke nieuws te vertellen, en in een roes begon ik alles rondom de uitvaart te regelen. Vier dagen na het ongeval vlogen we terug naar Nederland.”

'Het voelde zo oneerlijk'

Bij thuiskomst wordt Ruud opgevangen door familieleden. Zijn huis staat vol met bloemen en condoleancekaarten. “Ik had zin om al die kaarten en bloemen van tafel te vegen. In Thailand voelde ik me vooral heel verslagen en verdrietig, maar terug in Nederland was ik boos. Waarom overkomt Mark dit, die zo’n gezonde levensstijl had? Waarom overkomt mij dit, waarom nu? Het voelde zo oneerlijk.”

Posttraumatisch stressstoornis

Die eerste periode na het verlies van Mark, stopt Ruud zijn verdriet weg door zijn agenda te vullen met afspraken. Maar dat is geen goed idee. “Minder dan een jaar na Marks overlijden kreeg ik een enorme burn-out. Ik zocht professionele hulp en bleek een posttraumatisch stressstoornis te hebben.”

Ruud zucht. “Ik had ‘s nachts nog vaak last van angstaanvallen. Dan beleefde ik in mijn droom opnieuw het moment dat Mark me bij mijn schouder pakte en ik het leven uit zijn ogen weg zag vloeien.”

“Door therapie ben ik hier vanaf gekomen. En het is me gelukt om de draad weer op te pakken. Mijn rouwcoach leerde me dat ik een tweede leven was begonnen, een leven zonder Mark.”

Herdenken

Ruud glimlacht. “Ik ben nu bijna tien jaar met Jerry getrouwd. In onze relatie is er ruimte voor mijn rouw. Ieder jaar herdenk ik Mark bewust op zijn verjaardag, sterfdag, en de dag dat onze liefde opbloeide. De dag waarop Mark, die nog niet uit de kast was, mij zoende, en we op het grasveld in vuur en vlam voor elkaar raakten.”

'Ik vind het mooi om Mark op het eiland te herdenken, maar ook confronterend'

“In 2026 hoop ik met Jerry terug te gaan naar het Thaise eiland waarop Mark is gestorven. Ik ben er al een paar keer eerder naar terug gegaan. Ik vind het mooi om Mark daar te herdenken, ook al is die plek confronterend. Ergens heb ik het gevoel dat daar nog iets van Mark is. Daar heeft hij zijn laatste adem uitgeblazen, daar heb ik de intenste rouw gevoeld. En het is de plek waar we samen voor het laatst heel gelukkig waren, ondanks het afschuwelijke einde.”