Nieuws | Documentaire Vroeg Verloren: ‘Als je van iemand hebt gehouden, verdient diegene het verdriet’

Liesbeth Rasker is tien jaar oud als haar moeder overlijdt. Lange tijd leeft ze met de overtuiging dat het oké is dat haar moeder er niet meer is, tot ze opnieuw een verlies meemaakt. Deze gebeurtenis zet een proces in werking, en dat proces, die confrontatie met die weggestopte gevoelens is de rode draad in deze documentaire.

“De documentaire laat zien hoe Liesbeth als volwassene de uitgestelde rouw om haar moeder aangaat,” vertelt Tessa Louise Pope, regisseur. “En het toont hoe noodzakelijk het is om opnieuw naar je rouwproces te kijken als je jong een ouder verloren bent, om het zo jaren later opnieuw met volwassen tools te kunnen beleven.”

Liesbeths rouwproces

Tijdens hun eerste ontmoeting blijken Liesbeth en Tessa overeenkomsten te hebben. “Onze moeders zijn allebei op dezelfde datum overleden, hoe groot is die kans?” Lachend voegt Tessa toe: “Dat heeft mijn zusje toen daadwerkelijk berekend, en de conclusie was inderdaad: vrij klein.”

“Liesbeth en ik hebben een gedeelde ervaring, waardoor we elkaar begrijpen. We weten allebei hoe het is als iemand van wie je veel houdt er niet meer is,” zegt Tessa. “Maar de film gaat écht over Liesbeths proces. En mijn taak als regisseur is om dat, of het voor mij herkenbaar is of niet, zo goed mogelijk in beeld te brengen.”

Praten over rouw

“De documentaire geeft woorden aan de ingewikkelde processen die plaatsvinden als je een ouder verliest,” stelt Tessa. “Want we geven in onze maatschappij veel te weinig vorm aan rouw en verdriet. Mensen zeggen wel eens dat het eerste jaar zo zwaar is, maar niemand heeft het erover hoe je een heel leven inricht als je ouder er niet meer bij kan zijn.”

• Klik hier om de hele documentaire te kijken

Ze vervolgt: “En daar mogen we echt meer met elkaar over praten. We zijn vaak bang om over rouw te spreken, uit angst de ander verdrietig te maken. Streef ernaar om het verdriet er juist te laten zijn!”

Verdriet verdienen

De regisseur wil met de documentaire een podium geven aan het verliezen van een dierbare en de bespreekbaarheid hiervan vergroten. “Zo had ik naar aanleiding van de film ineens gesprekken met mijn buren over de mensen die zij missen. Er kwamen zoveel verhalen naar boven, en ik dacht: waarom hebben we het hier eerder nooit over gehad?”

Ze sluit af: “Als je veel van iemand hebt gehouden, verdient diegene je verdriet ook. Maar we leren sterk te zijn, dat het oké is. Terwijl het nooit oké is om iemand te missen die er niet meer is.”

• Nancy verliest haar moeder (59): ‘Er zat een tikkende tijdbom in haar lichaam’
• Nieuws | Rikko Voorberg: ‘Rouw heeft wel een plek in ons hart, maar niet in onze maatschappij’