Blog Dieke | Je hoeft het niet alleen te doen

Ik ben altijd mijn eigen psycholoog geweest. Wanneer het even niet ging of ik ergens mee zat, kwam ik daar altijd wel weer uit. Ik kon -en kan- prima relativeren, dingen die niet te veranderen zijn accepteren en had altijd een bepaalde veerkracht om terug te komen als ik even uit het veld geslagen was.

Even geen veerkracht

Maar die veerkracht is er niet meer. Eerst was er het ziekzijn van Dirk, waar we jaren mee geleefd hebben. Daarna het overlijden en vervolgens het leven zonder hem. Dat zijn gebeurtenissen waarbij het ook logisch is dat er even geen veerkracht meer is. Maar dat gebrek aan veerkracht sijpelde door in de rest van mijn leven. Het beperkte me steeds meer en dat doet het nog steeds. In dingen die ik onderneem, contacten die ik heb, werk, de kinderen en het sociale leven.

Niet meer alleen

De afgelopen maanden ben ik steeds meer gaan nadenken. Ik zag het gebeuren, ik zag het mis gaan. Ik heb teveel van mezelf gevraagd de afgelopen jaren. Ik weet, er was geen keuze en als het moest zou ik het weer precies hetzelfde doen. Maar ik moet concluderen dat ik er alleen niet meer uit kom.

‘Ik heb hulp gezocht’

Het lukt me niet meer mee te bewegen met mensen en gebeurtenissen of goed terug te komen na een tegenslag. Ook positieve zaken geven me niet de voldoening die ze me zouden kunnen of moeten geven.

Recent heb ik knopen doorgehakt om aan mezelf te kunnen werken. Een van die beslissingen was dat ik hulp heb gezocht. Mensen die mij kennen weten hoe groot die stap voor mij is. Ik heb mezelf immers altijd gered? Ik had geen hulp nodig. Als het niet ging, dan deed ik een stapje harder en dan lukte het wel weer. Maar dat ‘stapje harder’ is op. Eerlijk is eerlijk: ergens voelde ik het ‘hulp zoeken’ als een soort teken van zwakte. Ik kon iedereen aanraden hulp te zoeken en vond het ook heel normaal als een ander dat deed. Maar ik zelf? Nee.

Leven met je bagage

Maar inmiddels heb ik dus die stap genomen. Geaccepteerd dat ik het niet alleen kan. En wat geeft dat een ruimte zeg. Eindelijk is er iemand die met me mee kijkt, die dingen uitlegt en verklaart. Die me laat zien dat datgene wat ik voel of ervaar heel logisch is. Eindelijk zie ik zelf ook dat ik kan werken aan zaken waardoor ik me beter ga voelen. Het is dus niet alleen de tijd die alle wonden heelt, of je in elk geval leert te leven met al je bagage. Dat moest ik gaan zien.

‘Je hoeft het niet alleen te doen’

Tijd heeft mij inzicht gegeven. Deze stap had ik niet eerder kunnen nemen, ik moest er zelf aan toe zijn. En ik hoop van harte dat iedereen die met hetzelfde worstelt ook datzelfde inzicht heeft of krijgt: je hoeft het niet alleen te doen.