Blog Dieke | Moe van het leven zonder Dirk

Het is vrijdagmiddag. Ik stap in de auto na een lange werkdag, blij dat de werkweek er weer op zit. In gedachten verzonken rijd ik richting de supermarkt waar ik nog even snel wat boodschapjes moet halen. Ik blijf in gedachten terwijl ik mijn auto inmiddels al geparkeerd heb. Een minuut of tien zit ik in de auto voor me uit te staren en ik merk hoe moe ik ben. Ik denk aan wat ik nog allemaal moet en hoe ik dat allemaal ga regelen.

Geen keuze

Eigenlijk wil ik geen stap meer verzetten en gewoon graag écht weekend hebben. Maar er is geen keuze. De kinderen moet op bed, komen ’s ochtends ook weer vroeg uit bed, moeten naar zwemles en sport, we moeten boodschappen doen en als het even kan naar een verjaardag. Daarnaast gaan alle gewone dingen door: de was, de afwas, het huishouden.

Hulp

Natuurlijk hoef ik het niet in mijn eentje te doen als ik dat niet kan, ik heb heel veel mensen die me wat uit handen willen nemen, maar zo makkelijk is dat in de praktijk niet. De kinderen zijn al veel op diverse oppasadressen omdat ik noodzakelijke dingen moet doen zoals werken. Dus de tijd die ik met ze kan doorbrengen is heilig. En iemand anders de was laten doen of het huishouden? Ik heb er nog altijd moeite mee een ander toe te laten in mijn ‘puinhopen’, mijn structuur en gewoonten. Dat kost me haast meer energie dan het zelf te doen. En voor het vroege opstaan van de kinderen vind ik waarschijnlijk niemand die dat even van mij overneemt….

Ik zit nog steeds in de auto te dagdromen terwijl een kennis ondertussen een berichtje stuurt: hoe het is en of ik het weekend nog iets leuks ga doen. Ik app terug dat ik het weekend niks bijzonders ga doen, maar als ze zin heeft we wel even een kopje koffie kunnen drinken. Ze stuurt een berichtje terug: ‘Nee, liever een andere keer als je het niet erg vindt. Wij willen dit weekend even helemaal niks doen, zijn kapot van het rennen en vliegen deze week’. Ik slik. Het liefst wil ik haar van alles terugsturen maar ik doe het niet.

Gezucht en gesteun

Ik vind mezelf alles behalve zielig maar het leven is zwaar op een heel ander niveau sinds Dirk er niet meer is. Sindsdien heb ik, eerlijk is eerlijk, best wel eens moeite met het gezucht en gesteun van sommige leeftijdsgenoten, nog jonge mensen allemaal. Omdat ze moe zijn na een week (parttime) werken, met een gezonde partner naast ze op de bank. Maar ik heb me al snel voorgenomen andermans leven te respecteren, dus ik heb daar niks van te vinden. Ieder ervaart vermoeidheid en stress anders houd ik mijzelf voor.

Uiteindelijk stap ik uit de auto en loop de winkel in. Opeens ben ik weer in een wereld waar niemand mij kent, niemand weet hoe ik me voel of hoe mijn leven er uit ziet. Hier zijn we allemaal weer ‘gelijk’. Die gedachte helpt mij te relativeren. Ik kan immers niet in een ander zijn hoofd kijken. Wie weet wat voor last een ander allemaal met zich mee draagt? Het gevoel dat we allemaal maar gewoon mensen zijn met ons eigen verhaal geeft me weer wat lucht, het voelt gek genoeg minder eenzaam. En zoals zo vaak heeft zojuist mijn relativeringsvermogen me weer geholpen door een van de vele, dagelijkse, kleine dalen heen te komen.

Hoopvol

Ik reken af en stap in de auto. Daar staat me maar één ding te doen: de muziek moet aan. Muziek helpt mij erg tijdens wisselende stemmingen. Het geeft steun en kracht en vooral maakt het me op dit soort momenten weer een beetje hoopvol. Ik denk aan Dirk en onze kinderen en lach. Dankzij hen vind ik elke dag weer nieuwe energie om te doen wat ik moet doen. En daar ben ik trots op.