Blog Dieke | Alle keuzes alleen moeten maken: loodzwaar!

Keuzes

Ik ben me nooit zo bewust geweest van hoe vaak je in je dagelijks leven hoofdstukken afsluit en nieuwe dingen begint. Hoeveel beslissingen je neemt die consequenties hebben voor je toekomst. Nooit ben ik daar zo mee bezig geweest als nu. Kiezen en beslissen was een dagelijks automatisme. Keuzes maken hoort immers bij het leven?

Zonder hem

Pas sinds een aantal maanden merk ik hoe het maken van keuzes of het nemen van beslissingen mijn stemming beïnvloedt. Ik weet niet of het ‘me schuldig voelen’ de juiste omschrijving is, maar ik voel me vaak op zijn minst bezwaard als ik dingen besluit. Belangrijk of niet. Waarom?

‘Twijfels, besluitvaardigheid, verdriet, zekerheid én onzekerheid vechten om voorrang.’

Vooral omdat ik bij elke beslissing Dirk steeds een beetje meer afsluit. Elke verandering is er eentje waar hij niet meer in voor komt. Elke nieuw hoofdstuk wat ik begin, is er eentje zonder hem. Daarmee verdwijnt hij steeds een stukje verder uit mijn leven, zo voelt het. Ondanks alle herinneringen die ik natuurlijk aan hem heb.

‘Je hoeft nooit te overleggen’

Laatst zei iemand tegen me: ‘Het is wel makkelijk dat je alles in je eentje kunt beslissen. Je hoeft nooit te overleggen, dat zou ik ook wel eens willen.’ Wat zeg je dan? Dat dat ‘alleen’ het moeilijkste van alles is? Dat je dat niemand gunt? Dat elke beslissing die je in je eentje neemt je weer honderd nieuwe twijfels oplevert? Dat het gewoon echt pijn doet als je weer eens een dilemma hebt waar je niet uitkomt? Dat er allerlei mensen advies kunnen geven maar dat dat jouw gevoel niet wegneemt? Mijn gevoel, dat ‘schuldgevoel’ zoals ik het toch maar even noem, is constant in gevecht met zichzelf. Twijfels, besluitvaardigheid, verdriet, zekerheid én onzekerheid vechten om voorrang. Er zijn maar weinig beslissingen die ik nog op de automatische piloot neem.

Loodzwaar

Ik vraag me vaak af waarom ik het nou echt zo moeilijk vind. Het antwoord is simpel. Buiten het willen vasthouden aan mijn leven mét Dirk, vind ik soms ook de verantwoordelijkheid loodzwaar om in mijn eentje te dragen. Ik kan echt zeggen dat het best goed met me gaat. Maar dit soort processen kosten me nog steeds zoveel energie. Maar de wereld draait door en ik moet mee. Ik weet dat het ooit anders gaat voelen, maar als men zegt dat rouwen topsport is weet ik zeker: daar is geen woord aan gelogen.

Wat zou Dirk doen?

Maar ook in dit proces leer ik weer. Ik leer om Dirk een andere plek te geven in mijn leven. Te accepteren dat ik inderdaad alles zonder hem moet doen. Waarbij twee stappen vooruit eigenlijk altijd ook weer één stap terug betekent. Ik probeer me vaak in te denken wat Dirk zou doen of zeggen in een bepaalde situatie. Dat helpt. Als ik dan weer eens iets te impulsief besluit, dan hoor ik hem zeggen…’Denk nou even wat langer na.’ En dan valt er ook best weer wat te lachen.