Martin Sitalsing in De Kist: ‘We stonden onvoldoende stil bij het verdriet om mijn broer’

Trigger warning: dit artikel gaat over zelfdoding.

“Ik was negen of tien jaar oud toen mijn tante suïcide pleegde. Jaren later verloor ik ook op die manier mijn broer. Hij was heel depressief en stond op de wachtlijst om opgenomen te worden. Dat heeft helaas zolang moeten duren dat hij de hulp niet kon afwachten en zichzelf van het leven beroofde.”

Martin was close met die oudere broer: Danny. Zelfs in de periode dat Danny depressief was, spraken de broers elkaar daar veel over, en zochten ze elkaar op. Toen Martin bij een vriend voetbal aan het kijken was, verwachtte hij dan ook niet dat zijn vader hem op zou bellen met slecht nieuws.

Martin: “Ik weet nog welke wedstrijd we keken – Italië tegen Amerika – toen de telefoon ging. Het was mijn vader, die zei: ‘Het is niet goed, er is iets met Danny’. Hij begon meteen te huilen.” Toen Martin hoorde wat er gebeurd was, voelde hij eerst verbazing. Dit had hij niet verwacht.

Liever doorgaan dan stilstaan

“In plaats van stil te staan bij het verdriet dat ik voelde, ging ik over in de actiestand. Dat we als gezin niet zo stil stonden bij het verdriet kwam misschien door het ongemak dat er was. Mijn moeder was een aantal jaar daarvoor ook al overleden op jonge leeftijd. We dachten: als dit maar snel voorbij is, dan kunnen we weer vooruitkijken en verder gaan met elkaar. Er werd onvoldoende stilgestaan bij het verdriet, en wat het met ons deed.”

Totdat Martin en zijn familie jaren later besloten opnieuw samen te komen om Danny te herdenken. Of nou ja, Martin noemt het zelf ‘vieren’. “We vierden het leven dat we met Danny en elkaar hadden. Met hapjes, muziek en verhalen. Dan heb je het ook wel over zijn zelfdoding. Vlak na zijn dood had ik daar een oordeel over en begreep ik niet waarom hij dat had gedan. In de loop der tijd heb ik meer begrip bekregen.”

Spil in het gezin

Al eerder in zijn leven, toen Martin begin twintig was, verloor hij zijn moeder aan leverkanker. “Mijn moeder was net vijftig geworden toen ze overleed. Op dat moment was er alleen maar verdriet en een machteloos gevoel. Mijn moeder was een sterke vrouw, de spil in ons gezin. Ze kon goed richting geven aan wat belangrijk was in het leven en waar we voor moesten staan, zoals rechtvaardigheid en het opkomen voor zwakkeren.”

De dood van zijn moeder, zette Martin ertoe aan zijn eigen pad te heroverwegen. “Ik vroeg me af of mijn moeder – amper vijftig jaar – wel echt voor haar eigen pad had gekozen. Het zette me stil bij het feit dat ik alles uit het leven moet halen, en dat ik moet kiezen voor wat echt belangrijk is. Ik maakte de rigoureuze keuze om mijn studie en werk te stoppen en me voor de politie in te zetten.”

In de periode na het overlijden van zijn moeder, overlegde Martin in gedachten nog wel eens met zijn moeder. Ieder dag kan hij haar missen. “Ik ben mijn moeder verloren, maar die gebeurtenis heeft me gestuwd in de man die ik nu ben.”

Pijn kleurt het leven

Voor Martin maakt pijn het leven naast moeilijk ook mooi. “Het leven is niet maakbaar en voorspelbaar. De pijn hoort erbij, die kleurt het leven ook. De echtheid van het leven zit in beide kanten.”

• Daphne Deckers in De Kist: ‘Ik voelde mijn vader door me heengaan toen hij stierf’

  Daphne Deckers in De Kist: ‘Ik voelde mijn vader door me heengaan toen hij stierf’

• Job Knoester in De Kist: 'De dag na het afscheid van ons zoontje ging ik weer aan het werk'

  Job Knoester in De Kist: 'De dag na het afscheid van ons zoontje ging ik weer aan het werk'