Job Knoester in De Kist: 'De dag na het afscheid van ons zoontje ging ik weer aan het werk'

“Ik was dertig jaar en vergeet nooit dat we op Oudjaarsdag naar het ziekenhuis gingen voor een controle. Mijn toenmalige vrouw was negen maanden in verwachting van onze tweede zoon. Ik zag de paniek in de ogen van de gynaecoloog toen hij het hartje niet kon horen. We gingen naar een andere kamer om met een ander apparaat te kijken of hij misschien toch nog iets hoorde. Maar dat was niet zo.

Eén van mijn gedachten was: dit moet ook verschrikkelijk zijn voor mijn vrouw. Zij moet dit kind nog gaan baren. Dus laten we dat nu maar meteen doen. ‘Nee,’ zei de gynaecoloog. ‘Je moet naar huis gaan en tijd nemen om te rouwen. We plannen over een paar dagen een afspraak om het kind te halen. Dan ga je afscheid nemen.’”

• Nieuw seizoen EO-programma 'De Kist' vanaf donderdag: ‘De dood is een mooi excuus om het over wezenlijke dingen te hebben’

  Nieuw seizoen EO-programma 'De Kist' vanaf donderdag: ‘De dood is een mooi excuus om het over wezenlijke dingen te hebben’

Verdriet na overlijden zoontje Michaël

Dat deden ze. Jobs vrouw heeft hun zoontje Michaël nog vastgehouden. Job herinnert zich dat hij naast haar zat, maar weet niet zeker of hij zijn zoon ook zelf heeft vastgehouden. “Misschien heb ik dat willen parkeren.”

In een extra fragment - dat niet in de uitzending te zien is- hieronder laat Job zijn tatoeage die zijn zoon Michaël en andere kinderen symboliseert.

“In die periode van mijn leven ging ik de dag daarna gewoon weer aan het werk. Ik parkeerde mijn verdriet.”

Later in het gesprek vertelt Job dat het op een gegeven moment niet langer lukte om zijn verdriet te onderdrukken. “Ik liet de tranen en emoties toe. Ik bezocht het graf van mijn zoontje. Het is een soort zoete pijn. Ik weet niet goed hoe ik het moet uitleggen. Maar die pijn voelt voor mij ook als iets goeds. Iets dat er mag zijn. Misschien zelfs móét zijn.”

Job Knoester met Kefah Allush in het EO-programma De Kist

In De Kist vertelt Job hoe hij uiteindelijk op het punt kwam dat hij zijn verdriet wél toeliet, en hoe hij sindsdien een speciaal avondritueel heeft. Bekijk het gesprek hieronder terug.