Laatste foto | ‘Mijn vader en ik belden elkaar elke dag. Die gesprekjes mis ik nu’

17 november 2021 · Leestijd 3 min

· ·

De vader van Floyd moet met spoed naar het ziekenhuis vanwege buikpijn. Floyd hoort dit pas een dag later, maar dan ligt zijn vader al in coma. En dus kan Floyd niet echt afscheid nemen. De laatste foto (onderaan de pagina) die hij van zijn vader maakt, is hem daarom extra dierbaar.

Floyd (30): "Mijn vader was een levensgenieter, net als ik. Een rustige man die niet van poespas hield. Gewoon lekker eten, wijntje erbij, het liefst met andere mensen.

Muziek was onze grootste passie. Hij had een grote elpee-collectie. Samen konden we daar uren naar luisteren in de muziekkamer. Mijn vader was enorm fan van Pink Floyd. Hij heeft mij zelfs naar de band vernoemd.

Buikpijn

Op een zaterdagavond dronk mijn vader een biertje met een vriend. Hij klaagde over buikpijn. Toen de pijn steeds erger werd, hebben ze een ambulance gebeld. Mijn vader kreeg pijnstillers en bleef ter observatie in het ziekenhuis.

De volgende ochtend kreeg hij een hartinfarct. Pas toen ben ik gebeld. Ik wou dat ze dat eerder hadden gedaan, dan was ik meteen gekomen.

Traan

Toen ik in het ziekenhuis kwam, lag mijn vader al in coma. Hij reageerde nergens meer op. Ze hadden hem drie kwartier gereanimeerd. Ik zat aan zijn bed, toen zijn oog ineens een beetje openging. Er liep een traan uit. Het voelde alsof hij zei: ‘Jongen, het is goed, laat me maar gaan’. Dat was zo mooi, mijn vader huilde nooit.

Aan het eind van de dag kwam “het gesprek”. De artsen vertelden dat ze niks meer voor mijn vader konden doen. De beademingsapparatuur hield hem in leven. ‘Laat mensen komen die afscheid van hem willen nemen,’ werd ons verteld. Iedereen is gekomen.

Alles ging zo aan me voorbij die dag. Ik was in shock. Voor mijn oma en zusje wilde ik nuchter blijven en de boel relativeren. Eigenlijk voelde ik me heel emotioneel. Die emoties kwamen er alleen niet uit.

Regelmodus

Lange tijd zat ik in de regelmodus en drukte ik mijn emoties weg. Pas een jaar na zijn dood kwam de klap. In die fase zit ik nog steeds in. Gelukkig heb ik een lieve vriend en mijn omaatje.

Ik mis mijn vader in kleine dingen. We belden elkaar elke dag. Soms duurden die gesprekjes maar tien seconden, maar ze waren zo waardevol. Dat mis ik nu.

Of als ik langs een delicatessenwinkel met allemaal hammen loop. Het liefst zou ik er eentje willen kopen en die samen met hem opeten in de tuin, met een wijntje erbij. Want daar hielden we van.

Tattoo van het nummer ‘Shine on your crazy diamonds’ en de sterfdatum van Floyd’s vader.

En bij bepaalde muziek, natuurlijk. Daarom heb ik een tattoo gezet van ons favoriete liedje met zijn sterfdatum erbij.

Een voor allen

Mijn vader en ik waren er voor elkaar. Hij stond altijd voor me klaar, was echt een lieve papa. Hij bood altijd een oplossing, voor wat dan ook. Als het nu slecht met me gaat, denk ik aan wat we dan altijd tegen elkaar zeiden: ‘Een voor allen, allen voor een.’