Laatste blog Patricia | ‘Het diepste verdriet om mijn kind laat zich niet in taal vangen’

7 juni 2023 · Leestijd 4 min

· · ·

‘Mijn rouw is niet over, maar mijn behoefte om erover te schrijven is veranderd.’ Na ruim vier jaar bloggen voor ‘Ik mis je’ deelt Patricia nog één keer haar gedachten over de rouw om haar dochter Mikki.

Na vier en een half jaar schrijven voor Ik mis je heb ik nog altijd het idee dat ik niet de juiste woorden vind die volledig recht doen aan hoe ik rouw. Het is nu of nooit, want dit is mijn laatste blog.

In elke blog probeer ik zorgvuldig te beschrijven hoe het is om door te leven na het verlies van mijn jongste kind, Mikki. Ik koos er bewust voor om de kwetsbaarheid van rouw te delen. Maar ik loop er regelmatig tegenaan dat het diepste verdriet om mijn kind zich niet in taal laat vangen. Tenminste nooit helemaal. Dat maakt dat rouwen soms heel eenzaam voelt.

Toch heb ik de afgelopen jaren veel steun gehad aan de woorden van lezers op mijn blog. Zoveel lieve reacties en herkenning. Misschien wordt groot verdriet juist het meest zichtbaar in het delen van de kleine dagelijkse dingen.

Balans

Ik schreef voor Ik mis je over wat het missen van Mikki betekent voor mijn dagelijks leven. Hoe het verdriet altijd aanwezig is, terwijl ik ondertussen zo gewoon mogelijk doorleef. Soms voelde een blog niet goed omdat het verdriet veel te zwaar leek om te delen. Dan deed ik het niet. Soms voelde een blog niet goed, omdat het de grootte van mijn verdriet geen recht deed. Dan deelde ik het ook niet. Misschien geeft dat wel juist weer wat rouwen inhoudt: altijd zoeken naar balans.

'De wereld was veranderd in een kleine donkere kamer zonder ramen'

Toen ik begin 2019 begon met bloggen was het verdriet om Mikki nog allesomvattend. Mijn lijf bestond uit pijn. De wereld was veranderd in een kleine donkere kamer zonder ramen. Ademen lukte er vaak niet. Pas na een tijdje kwam er een beetje licht en vond ik toch een deurtje. Zo kwam ik beetje bij beetje terug in een wereld waarin alles anders was dan voorheen. Niet meer zo licht als eerst, maar nog wel de moeite waard.

Ruimte

Als ik één ding heb geleerd van de dood van Mikki is dat groot verdriet niet over gaat. Ook wordt het niet minder. Wel ontstaat er steeds een beetje meer ruimte voor nieuwe dingen. Er komt weer moed om door te leven. Maar dat lukt niemand alleen. Een luisterend oor, herkenning of een blijk van begrip, het maakt dat het blok verdriet weer vloeibaar wordt. En wat stroomt blijft zacht.

Aandacht

Van betekenis zijn voor een ander is niet zo ingewikkeld, dat besef ik nu. Het zit in het ongevraagde kopje koffie van een verpleegkundige en in de meelevende blik van een collega. Het zit in zomaar een berichtje van iemand die Mikki niet vergeten is, en in elke oprechte vraag waaruit blijkt dat mijn verdriet er nog steeds mag zijn.

Het is juist de aandacht voor het verdriet dat ervoor zorgt dat er ook weer ruimte komt voor plezier. En dat niet alleen de eerste paar jaar, maar een heel leven lang. Ik ben tenminste nog niemand tegengekomen die zich beter is gaan voelen door de boodschap dat het verdriet nu maar eens over moet zijn.

'Mijn rouw is niet over, maar mijn behoefte om erover te schrijven is veranderd'

Schrijven voor Ik mis je deed me ontzettend goed. Het gaf Mikki een stem nu ze dat zelf niet meer kan. De reacties en ervaringen van lezers op mijn blog waren soms verdrietig en ontroerend, maar altijd hartverwarmend. Mijn rouw is niet over, maar mijn behoefte om erover te schrijven is veranderd. Tenminste voor nu. Wel blijf ik jullie volgen, mijn bond- en lotgenoten. Want delen geeft kracht.

Dank, dank, dank jullie wel daarvoor.

Veel liefs, Patricia