Blog Petra | 'Ik val maar met de deur in huis: dit is mijn laatste blog'

Ik val maar meteen met de deur in huis: na ruim vijf jaar is dit mijn laatste blog voor Ik mis je.

Punt.

Het is een lastig besluit om te stoppen met bloggen. Ik kan nog jaren schrijven over de rouw om Laura en Lennard. Maar ik merk dat het tijd is om een punt te zetten en ik heb de knoop doorgehakt.

Schrijven na het sterven van mijn lieve kinderen is voor mij helpend bij mijn rouwen. Ik zet mijn gedachten op een rij en kom tot inzichten. Ik merkte en merk dat het ook anderen helpt. Ik nam jullie mee in mijn rouwproces. Zo gaven mijn verhalen herkenning aan ouders die hetzelfde verdriet moesten en moeten ondergaan.

Inweven

De rouw is niet voorbij. Het verdriet blijft. Laura en Lennard blijf ik missen tot ik er niet meer ben. Soms gaat het een tijdje beter met me. Dan lukt het om te leven met dat grote verdriet. De scherpe randen daaraan zijn niet weg, maar ik weet er omheen te leven.

Er zijn ook steeds periodes waarin de rouw opleeft. Ik kan me dan nog intens verdrietig voelen en heb het idee dat ik terug ben bij af. Zo lang ik er ben, ben ik bezig zijn om het verdriet in te weven in mijn leven.

Dankbaarheid

Ik ga en moet verder met mijn leven. Gelukkig zijn er ook dingen om blij en dankbaar voor te zijn, waardoor ik verder kan. Mijn lieve jongens en schoondochter. Hun leven gaat wél verder. Het is mooi om te zien hoe zij aan hun toekomst bouwen. Ik ben gezegend met lieve familie en vrienden, die me steunen en naar me luisteren. Dat is van onschatbare waarde.

Ik zie uit naar die dag waarop ik mijn kinderen weer zie, daar ben ik van overtuigd. Wat een vreugde zal dat zijn!

Levenslessen

Door het verdriet heen heb ik veel geleerd: Het is heel belangrijk om verdriet te mogen blijven benoemen. Rouwen is een eenzaam proces. Wanneer je erover vertelt, loopt er even iemand met je mee. Dat lost het verdriet niet op, maar het voelt even minder eenzaam.

En: het beste wat je voor iemand kan doen die rouwt, is luisteren. Elke keer weer. Zonder met oplossingen te komen, want die nemen de pijn niet weg.
Het is van grote waarde dat verdriet erkend wordt. Je mag erover praten, ook jaren na het verlies.

Beetje pijn

Na ruim vijf jaar neem ik afscheid als blogger bij Ik mis je. Het schrijven ging bij mijn rouwproces horen en zo ook een beetje bij Laura en Lennard. Het afscheid doet daardoor een beetje pijn, maar het is oké.
Het is tijd voor andere dingen. Misschien blog ik verder op mijn eigen blog. Misschien kom ik toe aan het schrijven van een boek, een langgekoesterde wens.

Lieve lezers, dit was mijn laatste blog. Ik wil jullie bedanken voor het meeleven, voor de vele hartverwarmende reacties. Wat heeft het me goed gedaan.

Dank ook aan het team van ‘Ik mis je’, waarmee de samenwerking betrokken en warm was.

Ik ga jullie allemaal missen.

Veel liefs,

Petra

• Blog Petra | Moet ik kiezen tussen mijn kinderen die gestorven zijn, en die nog leven?

  Blog Petra | Moet ik kiezen tussen mijn kinderen die gestorven zijn, en die nog leven?

• Blog Petra: ‘Om twee kinderen rouwen is te veel’

  Blog Petra: ‘Om twee kinderen rouwen is te veel’