Jolanda en Ferry verloren hun partners, maar vonden elkaar

31 oktober 2023 · Leestijd 8 min

· · · ·

Het verlies is vers en hun liefde pril, maar het kan naast elkaar bestaan, weten Jolanda (50) en Ferry (50). Als het gemis om hun overleden geliefden ze te veel wordt, steunen ze elkaar.

De urn van Jolanda’s man Jeroen staat naast die van Ferry’s vrouw Brenda. En iedere dag branden er twee kaarsjes voor. Brenda, die anderhalf jaar geleden overleed en Jeroen, die zo’n drie jaar geleden wegviel, worden niet vergeten. Hun partners Jolanda en Ferry, die sinds een jaar een relatie hebben, delen alles en dus ook hun verdriet.

Nieuw boek

Aanvankelijk voelde hun verliefdheid onwennig, maar nu zijn ze vooral heel dankbaar dat ze elkaar zijn tegengekomen en elkaar zo goed begrijpen. Ferry: “Jolanda en ik hebben allebei een leven achter ons, dat voelt als een boek dat we moesten sluiten. Samen zijn we nu begonnen met het schrijven van een nieuw boek, met in het voorwoord de namen van Brenda en Jeroen.”

Jolanda blikt terug op ‘haar boek’, op het leven dat ze leidde met haar overleden echtgenoot Jeroen. Op de rebelse man die zonder rijbewijs op zijn motor door het Groningse dorp scheurt, en voor wie ze als een blok valt als ze zestien is.

Klein hartje

Jeroen is maar drie jaar ouder, maar echt een man al. Met zijn lange haren, leren jack en hang naar vrijheid steelt hij Jolanda’s hart. “Mijn ouders zagen onze verkering absoluut niet zitten,” zegt Jolanda. “Ze verboden me met hem om te gaan, maar dat bleek onmogelijk.”

“Jeroen en ik trouwden toen ik negentien jaar oud was om voorgoed samen te zijn. We kregen twee prachtige kinderen. Uiteindelijk zagen mijn ouders ook in dat er onder Jeroens stoere uiterlijk een man met een klein hartje schuilde. Hij was zorgzaam en beschermend.”

Anafylactische shock

Wat niemand weet is dat Jeroen lijdt aan een zeldzame bloedziekte waardoor hij een allergie ontwikkelt voor opiaten. Als hij op een nacht in september 2020 een pijnaanval krijgt en een arts hem een injectie morfine en diclofenac toedient, gaat het gruwelijk mis.

'Het blijft onwerkelijk dat mijn sterke, gezonde man ons in één klap ontviel'

Jeroen krijgt een anafylactische shock, een levensgevaarlijke allergische reactie. Jolanda: “Het blijft onwerkelijk dat mijn sterke, gezonde man, ons in één klap ontviel. Het ging allemaal zo verschrikkelijk snel.”

“Jeroen werd ’s nachts wakker met een helse pijn. Nierstenen, luidde de diagnose van de dienstdoende arts van de huisartsenpost die thuis langskwam. De injectie morfine en diclofinac die hij toediende, moest snel verlichting geven. Het was een standaardbehandeling. De arts vertrok vrij snel na het geven ervan.”

Alles op adrenaline

Tien minuten nadat Jeroen de injectie krijgt, hoort Jolanda een ijzige gil uit de slaapkamer komen. Het is Jeroen, die op het bed zit, achterover klapt en onregelmatig ademhaalt.

Jolanda: “Vliegensvlug belde ik 112. Terwijl hulpdiensten naar ons toe snelden, legde de medewerkster van de alarmcentrale uit hoe ik moest reanimeren. Ze loodste me er echt doorheen. Met alle kracht die ik in me had, probeerde ik het leven van mijn man te redden. De adrenaline gierde door mijn lichaam.”

Gigantische dreun

Als de ambulance arriveert, vult het huis zich met negen hulpverleners die 35 minuten lang alles op alles zetten om Jeroen te redden. Als blijkt dat er geen hoop meer is, stoppen ze met reanimeren. Het gaat allemaal langs Jolanda heen.

'Door zijn plotselinge dood hebben mijn hersenen een gigantische dreun gekregen'

“Door Jeroens plotselinge dood, hebben mijn hersenen een gigantische dreun gekregen,” zegt Jolanda. “Lange tijd kon ik niet bevatten dat Jeroen echt was overleden. ’s Avonds keken we samen tv en de volgende ochtend verliet hij ons huis in een kist. Pas een jaar na zijn dood en een traject van traumatherapie verder, drong de realiteit tot me door: Jeroen komt nooit meer thuis.”

Uitwaaien

Jolanda wordt van binnen verscheurd door verdriet, maar toch lacht ze. Omdat ze niet anders kan dan teruglachen naar Evi, haar vier maanden oude kleindochter, die altijd blij is. En ze wandelt. Met Evi in de kinderwagen en met andere weduwen, die ze ontmoet via de Facebook-groep Jonge weduwen en weduwnaars.

Het lucht Jolanda op om met lotgenoten te praten en samen uit te waaien. Op diezelfde Facebookgroep kunnen jonge weduwen die een maatje zoeken ook terecht. Jolanda is nieuwsgierig. Als ze daar het bericht van Ferry leest, wordt ze geraakt door zijn eerlijkheid.

Krachtig en kwetsbaar

Jolanda: “Ferry werkt als verzorgende in een verzorgingshuis voor mensen met niet aangeboren hersenletsel. Hij leidt een stabiel leven en tóch schreef hij dat hij als jonge jongen een boefje was die met justitie in aanraking was gekomen."

"Het deed me denken aan de rebelse kant van Jeroen en hoe hij als jonge hond zonder rijbewijs over landweggetjes scheurde. Dat Ferry zo eerlijk was over zijn verleden vond ik krachtig en kwetsbaar tegelijk. Ik besloot hem een berichtje te sturen.”

Open minded

Ferry: “Ik was eerlijk over mijn verleden omdat ik verlangde naar een partner die open minded is. Dat vind ik een mooie eigenschap. Toen Jolanda en ik elkaar, na wat heen en weer appen, belden, bleven we maar praten. We hadden zo veel overeenkomsten.”

Drie maanden huilen

Ferry’s vrouw Brenda is vier maanden overleden als Ferry en Jolanda een relatie krijgen. “Sommige mensen vroegen zich bezorgd af of ik niet te hard van stapel liep, maar ik wist dat Brenda wilde dat ik doorging met leven, net als onze twee kinderen,” zegt Ferry.

“Brenda gaf me dit ook als opdracht mee. De dag voordat ze stierf, zei ze: ‘Je mag drie maanden huilen, maar daarna is het klaar en moet je leven.’ Door haar ziekte wist ze dat je iedere dag moet plukken die je gegeven is.”

Liefdevolle verzorging

Ferry’s overleden vrouw Brenda leed aan een progressieve longziekte. Vijf jaar lang deed hij alles voor haar. Ferry: “Het was een verdrietig en zwaar proces om Brenda steeds zwakker te zien worden. We rouwden om het leven dat ze los moest laten en voerden goede gesprekken. Brenda stierf terwijl ik haar haren kamde en onze dochter haar nagels lakte. We hebben haar tot haar laatste adem liefdevol verzorgd. Dat geeft troost.”

'Ze stierf terwijl ik haar haren kamde'

Nadat Brenda overlijdt, valt Ferry in een gat. Omdat hij van betekenis wil zijn, stort hij zich op zijn werk. Direct na Brenda’s afscheidsdienst is hij in het verzorgingshuis te vinden. Het voelt goed om, te midden van al het verdriet, anderen te kunnen helpen. Om nuttig te zijn.

De zeldzame uren die hij niet werkt of slaapt, staart hij voor zich uit. Zijn kinderen herinneren Ferry aan Brenda’s woorden: ‘Weet je nog dat mama zei dat je moet leven na haar dood? Ga léven’, drukken ze hem op het hart.

Eindeloos videobellen

Korte tijd later plaatst Ferry het bericht dat Jolanda zo raakt op de Facebook-groep. Ferry: “Ik miste een maatje en ja, ik stond open voor de liefde. Toen ik Jolanda belde, voelde het meteen vertrouwd. We begrepen elkaars verdriet en we waren blij met elkaars gezelschap.”

'We begrepen elkaars verdriet en we waren blij met elkaars gezelschap'

“Omdat we op drie uur rijden bij elkaar vandaan woonden, videobelden we de hele dag. Als ik kookte, at, of de afwas deed; via het scherm van mijn mobiele telefoon was Jolanda erbij.”

Heerlijk weekend

Ferry en Jolanda hebben bijna alles besproken wanneer ze elkaar voor het allereerst live zien. Ze vinden het spannend. Zou de klik er ook zonder beeldscherm zijn? De chemie tussen hen blijkt nóg groter dan ze denken.

Jolanda: “Ferry stapte uit zijn auto en ik wist: dit is hem. We hadden het zo fijn samen dat ik moest huilen bij het afscheid. In iedere cel van mijn lijf voelde ik dat ik wilde dat hij bleef.”

Rigoureuze stap

Ferry voelt hetzelfde. Direct als ze zijn, spreken ze hun gevoelens uit. Vanaf dat moment zijn ze ieder moment dat ze vrij zijn samen. Allebei zijn ze overrompeld door het geluk dat ze bij elkaar vinden. Hun verliefdheid zorgt voor schuldgevoelens, maar ook daar kunnen ze goed over praten.

Op Tweede kerstdag 2022 -Jolanda en Ferry hebben dan een paar maanden een relatie - trekt Ferry bij Jolanda in. Een rigoureuze stap, maar er is geen moment te verliezen. Tijd is kostbaar en het leven kwetsbaar, weet het stel.

Huis wordt thuis

Met dat ze gaan samenwonen, vult Jolanda’s huis zich weer met vreugde. Jolanda: “Nadat Jeroen overleed was de ziel uit het huis. Ik vond het er ongezellig en kil. Dankzij Ferry is het huis weer een thuis geworden, mét veel reuring. We woonden een maand samen toen we een pup namen, Pip. Er dartelt nu altijd een vrolijke hond om ons heen.”

Ring met donker randje

Jolanda en Ferry hebben hun liefde bezegeld met ringen, die ook het verlies van hun eerste echtgenoten symboliseren. Jolanda: “Toen Ferry en ik zochten naar een sieraad liet de juwelier ons veel ringen zien. Het exemplaar met het donkere randje sprong er voor ons uit.”

“Ferry en ik gaan samen een mooie toekomst tegemoet, maar met het verdriet om onze overleden geliefden. Daar staat het donkere randje voor ons voor. We dragen het gemis met ons mee.”

Rouwvragen aan Manu Keirse | 'Ik voel me schuldig dat ik een nieuwe man ga ontmoeten'