‘Mijn kind is dood? Ik kon het niet bevatten’ - Bianca en haar dochter over het verlies van Tigo

Er werd gebeld aan hun huis in Oostvoorne. “De voordeurbel ging maar door. We schrokken ervan. Ik dacht meteen: dit is niet goed,” herinnert Bianca zich.

Haar man keek door het rolluik van hun slaapkamer naar beneden. “Politie,” zei hij. Bianca rende de trap af. “Ik hoopte dat het mee zou vallen, dat het misschien een vechtpartij was waar Tigo bij betrokken was geraakt, of dat hij in het ziekenhuis lag. Maar dat was het niet.”

De agenten wachten niet. Direct als ze binnen staan zeggen ze: ‘Tigo heeft een ongeluk gehad met zijn auto en hij is overleden.’ Maud, Tigo’s zusje (toen 16) staat bovenaan de trap mee te luisteren. “Ik realiseerde me nog niet dat Tigo overleden was. Ik wilde hem zien. Ik kon het niet geloven. Het voelde als een klap in mijn gezicht. Ik huilde niet, ik was in shock. Papa was aan het schreeuwen.”

Bianca: “Ik kon ook niet huilen. Ik voelde me blanco. Mijn kind is dood? Ik kon het niet bevatten.” De agenten blijven nog even bij het gezin en laten bij vertrek weten dat ze gebeld worden over wanneer ze Tigo kunnen zien. “Toen zij weg waren heb ik hard en lelijk gehuild. Alles kwam eruit.”

Begraven of cremeren

Na dit verschrikkelijke nieuws moeten Bianca en haar gezin lang wachten op meer nieuws. Bianca: “Van vier tot zes uur ’s nachts zaten we te wachten tot iemand ons zou bellen over waar Tigo was. Uiteindelijk heb ik zelf gebeld: ‘Waar is mijn zoon?’” Tigo had vermoedelijk de macht over het stuur verloren en is met zijn auto tegen een boom gebotst. Twee jongens op de fiets vonden hem en belden 112. Hulpdiensten hebben nog van alles gedaan om hem te redden, maar dat mocht niet baten. Daarna moest hij worden overgebracht naar het mortuarium. Bianca: “Het was zo vreemd… de begrafenisondernemer kwam al bij ons thuis. We moesten al beslissingen nemen -begraven of cremeren - zonder dat we Tigo hadden gezien.”

Pas om half drie ’s middags zagen ze Tigo voor het eerst terug. “Hij lag al in de kist,” zegt Bianca zacht. Ik dacht: je ziet er nog uit zoals je was. Omdat hij een ongeluk had gehad was ik bang dat dat misschien niet zo zou zijn.”

Bianca omschrijft haar gevoel als een bom aan emoties. “Het is zo dubbel. Je verliest een kind… maar je hebt ook zó veel verdriet om je andere kind zo verdrietig te zien. Mijn man is verdrietig, ik ben verdrietig… Soms moest ik iedereen opvangen terwijl ik zelf ook opgevangen wil worden.”

Steun vanuit het dorp

Door corona wordt de afscheidsdienst klein gehouden, maar buiten is het anders. “Toen we in Oostvoorne aankwamen met de rouwauto en langs ons huis reden, stond er een erehaag van mensen,” vertelt Bianca. “Mensen met fakkels en bloemen. Zó veel bekende gezichten. Dat gaf steun.”

Tigo was dan ook geliefd bij zowel zijn familie, vrienden, dorpsgenoten als zijn online volgers. Bianca: “Tigo was heel creatief en altijd druk bezig met van alles. Video’s maken. Hij was vaak op pad. Veel bezig met de plannetjes in zijn hoofd. Bezig bijtje, noemde ik hem.”

Als klein jongetje was Tigo altijd buiten. “Visjes vangen langs de sloot, ideeën bedenken… hij kwam tijd tekort. Sommige dagen had hij niet eens tijd om een boterham te eten tussen de middag. Hij had belangrijkere dingen te doen,” lacht ze.

Maud, vier jaar jonger dan haar broer, was heel hecht met haar broer. “Wij gingen ’s avonds vaak naar het strand als het mooi weer was of naar de McDonald’s. Gewoon samen dingen doen, met z’n tweeën eropuit en kletsen. Vriendinnen zeiden: ‘Ik ben niet zo close met mijn broer hoor.’ Maar bij ons klikte het gewoon.”

Onder de naam Tigootje werd hij een bekende YouTuber. Bianca blikt terug op zijn liefde voor het maken van video’s: “Tigo maakte Minecraft-video’s toen hij elf, twaalf was. Hij mocht van ons als ouders wel praten, maar niet met zijn hoofd in beeld. Ik vond dat als moeder spannend. Uiteindelijk mocht het, maar dan keek ik wel wat hij online zette. We wezen hem op gevaren: je weet niet wie er aan de andere kant van de lijn zit. Hij kreeg steeds meer volgers en we hielden de reacties in de gaten of er niks vervelends tussenstond.

Maar Tigo kon goed omgaan met die enkele negatieve opmerkingen. Daar trok hij zich weinig van aan.”

Het leven na de begrafenis

Maud keerde twee weken na Tigo’s begrafenis terug naar school. “Ik kon me totaal niet concentreren. Ik deed oortjes in en droeg mijn haar daar overheen. Bij alles wat iemand zei dacht ik: nou en? Ik ben mijn broer kwijt. Ik had geen ruimte voor andere dingen, ik was in de rouw en was vol van verdriet. Ik was bezig met overleven. Ik was moe, mijn lichaam werkte niet mee, geluiden kwamen zo hard binnen.”

• Cadeau voor jou: gratis tegel met 'Geloof, hoop en liefde'

  Cadeau voor jou: gratis tegel met 'Geloof, hoop en liefde'

Via het zorgloket kreeg ze hulp. “De mevrouw van het zorgloket regelde dat ik geen stage hoefde te lopen. Dat ik minder naar school ging. Ze legde het uit als een docent me niet begreep. Dat was echt fijn.”  Maud bleef dat jaar zitten. “Daarom koos ik voor een andere opleiding dat beter bij mij paste. De opleiding Maatschappelijke Zorg was op dat moment te zwaar en confronterend voor mij. Ik heb nu de opleiding Gespecialiseerd Pedagogisch Medewerker afgerond en werk in de kinderopvang."

Voor Bianca helpt familie bij haar rouw en verdriet. “Als het slecht gaat, ga ik naar mijn zus of schoonzus. En soms naar de begraafplaats, om het graf netjes te maken. Dan ben ik even voor Tigo aan het zorgen.”

Maud: “Wat helpt bij mijn rouw? Soms schrijf ik. Of ik zoek foto’s van Tigo en mij en maak daar een filmpje van met muziek. In het begin appte ik vaak naar Tigo. En ik wandelde met mijn nicht omdat zij voelde wat ik voelde. Daar zocht ik naar. We zijn met elkaar opgegroeid en we speelden veel met elkaar als neefjes en nichtjes. Zij groeiden ook op met Tigo, dus zij missen hem net zo. Anders dan als je je broer mist, maar zij voelen ook die familieband.”

Rouwen in een dorp

De betrokkenheid van een dorp kan fijn, maar soms ook lastig zijn, zo ondervinden ze. Bianca: “Het eerste half jaar naar Tigo’s dood deed ik boodschappen samen met mijn schoonzus. Als je met z’n tweeën bent, krijg je minder snel vragen. En als iemand wel naar me toe kwam en ik had daar geen behoefte aan, zei mijn schoonzus: ‘We moeten weer verder.’  Superlief dat ze dat deed. Boodschappen doen was toen sowieso heel lastig. Ik moest aan allerlei dingen denken, maar mijn hoofd zat vol met ellende. Mijn schoonzus hielp daarbij, tot het moment dat ik zei: ‘Nu kan ik het weer alleen.’

Boontjes in de aanbieding

Aan de ene kant vind ik het heel lief dat mensen vragen hoe het met mij gaat. Knap ook dat ze dat durven, want het is een spannende vraag. Aan de andere kant: je voelt zoveel, dat je geen antwoord kunt geven op die vraag. Je gevoel uitleggen in de supermarkt is dan te pittig. Ik was dan ook weleens blij als het even over iets anders kon gaan. Dat de boontjes in de aanbieding zijn ofzo. Een normaal praatje. Sommige mensen zwaaien alleen even of doen een handkusje en gaan dan weer verder. Ze laten weten dat ze aan me denken, zonder dat ik zelf iets hoef te zeggen. Dat is fijn.”

Voor Maud voelde het anders bij leeftijdgenoten. “Ik had soms het idee dat het verlies van Tigo werd genegeerd. Dan hoopte ik dat vriendinnen me zouden appen met: ‘Hoe gaat het?’ Maar dan ging het over heel normale dingen, en dan dacht ik: ben je vergeten wat ik heb meegemaakt? Daardoor deelde ik zelf ook minder over hoe het met me ging. Nu weer wel, maar toen ergerde ik me eraan als iemand niet reageerde zoals ik had gehoopt.”

Stichting nooit voorbij

Bianca schreef mee aan het boek Nooit weg van jou van Stichting Nooit Voorbij, met persoonlijke verhalen van tien ouders en een broer samen, die hun kind of zus verloren door een verkeersongeval. “Het opschrijven van mijn herinneringen aan Tigo gaf ruimte in mijn hoofd. Ik dacht dat het moeilijk zou zijn, maar alles zat al in mijn hoofd. Het kon zo op papier.”

Ook Maud schreef een bijdrage. “Je zet je gevoel op papier. Het komt uit je hoofd. En dat anderen het lezen en je beter begrijpen… dat vond ik fijn. Ik praat niet veel over mijn gevoel, behalve met mama.”

Bianca kijkt naar haar dochter. “Hoe jij het hebt opgeschreven… dat raakte me. Je hebt het zó mooi verwoord.”

In de geest van Tigo

“Mama en ik rouwen vergelijkbaar,” zegt Maud. “Papa doet het anders.” Bianca vult haar dochter aan. “Hij zoekt afleiding: klussen, tuinieren op de camping. Wij praten meer. Maar we spraken als gezin wel af: iedereen rouwt op zijn eigen manier. Niks is gek. Huil als je wilt huilen. Schreeuw als je wilt schreeuwen. En dat werkt. We zijn nog steeds samen.”

Wat blijft, is Tigo’s levensles. Bianca: “Als je iets spannend vindt, moet je het toch proberen. Ook al ben je verdrietig. Stel niet uit. Blijf dingen beleven.” Ze glimlacht zacht. “Dat doen we ook. In de geest van Tigo.”