Als Gert Bakker 12 jaar is, verdrinkt zijn broertje Jochem (7) in het IJsselmeer. Omdat hij denkt dat hij die middag zijn broertje in de gaten moest houden, voelt hij zich zijn hele leven schuldig. Pas als Gert op zijn 59e hoort dat niet híj, maar twee anderen op Jochem moesten passen, vindt hij eindelijk woorden voor zijn opgekropte verdriet. “Vroeger veranderde ik snel van gespreksonderwerp als er tranen dreigden. Ik had in die tijd maar een vriend: mijn slaapkussen. Daarop lagen mijn tranen.”
