Suzanne Bos moest haar vrolijke, sprankelende zoontje Joris loslaten. Ze hoort zijn lach nog regelmatig als de wind door de bomen ruist. Speciaal voor hem schreef ze dit gedicht.
Mijn eigen jongetje
Mijn eigen jongetje de liefste die ik had in mijn droom ontmoet ik jou jouw schaterlach breekt de hemel open waar jij buitelt in stralend licht
Ik kijk in de spiegel van jouw ogen en sla mijn moederhart om jou heen dan gaan we dansen en vliegen dwars door fysieke grenzen voorbij elke wet en waarheid
En als ik wakker word, vier ik de liefde dwars door en voorbij de dood
Eerder vertelde Suzanne Bos haar verhaal in Ik mis je:
