Laatste foto | ‘Ben was de broer die ik nooit heb gehad’

“Ik ken Ben zolang ik mezelf ken. Hij woonde net als ik in een appartementencomplex, vier portieken verderop. Op school, maar ook na school zochten we elkaar op. We speelden veel buiten en haalden soms samen kattenkwaad uit. Dan gingen we belletje trekken, maar maakten daarvoor met een touw deurknoppen van tegenoverliggende appartementen aan elkaar vast. Zo lukte het de bewoners niet om de deur open te krijgen. Of we gooiden sneeuwballen naar de wijkagent en doken vervolgens de heg in. Hij kwam ons namelijk altijd gelijk achterna.”

Onvergetelijke reizen

“Na de lagere school zagen we elkaar wat minder vaak. We deden nog wel samen aan jiujitsu en bezochten dezelfde kerk in Rotterdam-Zuid, maar zaten allebei op een andere middelbare school. Toch bleef onze band hecht: Ben was als een broer die ik nooit heb gehad. Hij was ongelofelijk optimistisch en lachte altijd. Waar ik soms wat terughoudender was, deed hij ’t gewoon. Ik herinner me nog dat we op het dak van de kleuterschool waren geklommen en hij zo - zonder aarzelen - van het dak in de zandbak sprong, terwijl ik nog twijfelde óf ik zou springen.

Toen we een jaar of twintig waren, maakten we samen met een andere vriend meerdere treinreizen door Europa. Daar hebben we onvergetelijke ervaringen opgedaan. Op zondagochtend met rugzak en al via checkpoint Charlie de grens over tussen West- en Oost-Berlijn, met brommers op Corfu rijden of op het station slapen om de aansluiting naar Praag te halen, om maar wat voorbeelden te noemen.”

Ongeneeslijk ziek

“De vriendschap die Ben en ik hadden, was onvoorwaardelijk. Hoewel de focus na ons 25e levensjaar vooral bij onze gezinnen lag, kwamen we nog altijd op elkaars verjaardagen en spraken we af en toe af. Dan zaten we zomaar een uur bij te praten.

In september 2019 vertelde hij me dat hij ongeneeslijk ziek was. Rond half vijf op een doordeweekse middag - ik weet niet meer precies welke dag het was - belde hij. Ik dacht nog: op dit tijdstip? Dat deed hij anders nooit. Ik wist dat hij al jaren vermoeidheidsklachten had, maar artsen hadden daar nooit een oorzaak voor gevonden. Nu bleek hij galwegkanker te hebben.

’Ze geven me tot Kerst’, vertelde hij. Hoewel er van alles door me heen ging, kon ik dat op dat moment geen woord uitbrengen. Ik was letterlijk sprakeloos.”

Laatste foto

“Uiteindelijk heeft Ben - tegen alle vooruitzichten in - nog ruim een jaar geleefd. In die periode ben ik af en toe bij hem langsgegaan en hebben we met enige regelmaat gebeld. Ook heb ik veel voor hem gebeden. Drie dagen voor zijn overlijden ben ik met mijn vrouw Rian voor het laatst bij hem geweest. Hij wilde ons graag nog één keer zien. Opvallend genoeg was in zijn hele doen en laten niet te merken dat hij terminaal was. Hij was heel rustig. Later vertelde zijn vrouw Els dat hij zich in die laatste week al helemaal had overgegeven.”

Op het moment dat het tijd was om afscheid te nemen, hebben we elkaar omarmd en bedankt voor al die jaren intense vriendschap. Hij zei tegen me: ‘Ik hou van je.’ ‘Ik ook van jou, Ben’, reageerde ik.

Weerzien

“Hoewel het leven doorgaat, denk ik elke dag aan hem. Dan zie ik zijn gezicht weer voor me. Het voelt onwezenlijk dat hij er niet meer is. Aan de andere kant: hij is op een plek waar we allemaal graag willen zijn. Dat maakt voor mij een groot verschil: ik zou niet weten hoe je verdriet moet dragen zonder te weten dat het goed komt. Ben en ik zijn altijd gelovige jongens geweest en ik ben er dan ook van overtuigd dat ik hem terugzie. En dan zeg ik: ‘Jongen, wat goed om je weer te zien.’

• Laatste foto | ‘Mijn vader en ik belden elkaar elke dag. Die gesprekjes mis ik nu’

  Laatste foto | ‘Mijn vader en ik belden elkaar elke dag. Die gesprekjes mis ik nu’

• Laatste foto | ‘Ik stond bij Jordy’s bed en zei: Laat me alsjeblieft los’

  Laatste foto | ‘Ik stond bij Jordy’s bed en zei: Laat me alsjeblieft los’