Laatste foto | ‘Ik stond bij Jordy’s bed en zei: Laat me alsjeblieft los’

Marijke: “Ik had altijd een normale moeder-zoonband met Jordy. Tot zijn vader in 2017 een hartstilstand kreeg. Terwijl mijn man revalideerde, nam Jordy de verantwoordelijkheden thuis over. Onze band versterkte, al dacht ik soms: Jongen, leef gewoon je leven. Maar zo was Jordy. Altijd geven om anderen.

Een jaar later kreeg Jordy ineens rugklachten. Hij werkte bij een bouwmarkt en dacht dat het door zijn werk kwam. Maar de pijn werd heel erg. Hij kreeg een echo van zijn rug, misschien was het een beginnende hernia? Ze vonden niks en hij ging van het kastje naar de muur. Toen hij in een week tijd vijf kilo afviel, werd ik zo boos. Mijn kind had enorme pijn! Ik eiste een MRI-scan.

Heel ernstig

Een paar dagen later belde de huisarts. “Er is iets heel ernstigs,” zei hij. Ik dacht dat het over mijn man ging. De huisarts kwam langs en vertelde dat Jordy een osteosarcoma had. Een wat? Het landde pas de volgende dag, toen we in het ziekenhuis de chirurg spraken: Jordy had botkanker. Ik werd onwel. En nog besefte ik niet wat voor traject we in gingen. Gelukkig niet.

Zeventien chemo’s en zeventien bestralingen volgden. Jordy’s been en een deel van zijn bekken werden geamputeerd. Ze dachten eerst dat zijn been gespaard kon worden, maar het was toch te laat. Daar moest Jordy enorm om huilen. Tot hij een ander jong iemand sprak die hetzelfde had meegemaakt en nu weer rijlessen nam. Dat gaf Jordy hoop. 

Niet zielig

Jordy ging revalideren, maar door corona moest hij naar huis. Hij was jong, en hij wilde door met zijn leven. Dus kochten we een rolstoel en keken naar wat wel kon. Jordy wilde absoluut niet zielig gevonden worden, en die positiviteit gaf hem vleugels. Hij leerde zelfs weer autorijden, dat had niemand verwacht! Hij had ook zijn vader als voorbeeld. Door zijn hartstilstand had zijn vader neurologische problemen en kon hij niet meer wielrennen. Dus nu heeft hij een driewieler. Niet opgeven, maar doorgaan.

Maar het mocht niet baten. In december 2021 kreeg Jordy weer veel pijn. De tumor in zijn bekken bleek gegroeid. Kerst kwam hij met veel morfine door. Hij werd steeds opgenomen, dan had hij een virus, dan moest er een zenuw geblokt worden. 

Naar huis

Afgelopen februari moesten we naar het ziekenhuis voor een familiegesprek: Jordy was niet meer te redden, hij zou nog een paar weken leven. Ik dacht meteen: geen hospice, hij moet mee naar huis. Hij was zo veel weggeweest. Wij misten hem en hij ons. 

Zijn bed stond in de woonkamer. Jordy kwam er niet meer uit, maar veel vrienden kwamen langs. Het was heel liefdevol. Ze organiseerden elke week een filmavond en maakten met Jordy een bucketlist, waardoor hij zelfs nog een tattoo liet zetten. Met de wensambulance gingen we uit eten bij de Wok en naar het casino. Die laatste weken hebben ons gezin goed gedaan. Allemaal dankzij Jordy’s trouwe vrienden: Stephen, Eline, Jan, Tirza en zijn broertje Kevin.

In slaap

In Jordy’s laatste week kreeg hij oorpijn. Het bleek een nieuwe uitzaaiing. Hij kreeg slaapmedicatie om een goede nacht slaap te pakken. De middag daarna besloot Jordy dat hij in slaap wilde blijven. Gek genoeg bleef hij ons horen, hij deed zijn vingers in z’n oren als de hondjes blaften. Dus werd hij steeds dieper in slaap gebracht. 

Het was zondagavond, op moederdag. Jordy was diep in slaap. Ik stond bij zijn bed en zei: “Jordy, dit kan niet meer. Laat me alsjeblieft los.” Ik aaide zijn wang en kuste hem. Hij ademde nog drie keer en stierf.

Overleven

Het is nog maar twee maanden geleden dat Jordy stierf. Het huis is zo stil,  ik ben aan het overleven. Elke seconden van zijn traject was ik bij hem, we deden alles samen. Ik ga elke dag een paar keer met de hondjes naar zijn graf, dat doet me goed. En gelukkig heb ik mijn allerbeste vriendin Christel, ze was een tweede moeder voor Jordy. Soms appt ze: ‘Zullen we samen naar Jordy’s graf?’ Dan voel ik me even een gelukkig mens.”

• Laatste foto | ‘Lynn had zin in haar operatie, in het ziekenhuis was ze de prinses’

  Laatste foto | ‘Lynn had zin in haar operatie, in het ziekenhuis was ze de prinses’

• Blog Patricia | ‘Hulpeloos sta ik bij haar bed, tot alle kleur uit haar gezicht verdwijnt’

  Blog Patricia | ‘Hulpeloos sta ik bij haar bed, tot alle kleur uit haar gezicht verdwijnt’