Dagboek Catharina #2 | ‘Ik word wakker, en het blijkt alsnog een nachtmerrie’
Catharina wordt gekweld door nachtmerries en dromen over haar broer Kees. Slapen krijgt iets bedreigends en haar bed wordt een gevarenzone. Catharina heeft behoefte aan rust, maar kan ze dat nog vinden?
Januari 2020 - Het is alsof ik al wekenlang een ijzeren harnas draag. En dat weegt zwaar. Ik kan niet huilen; voel zelfs haast geen verdriet. Ik ben vooral zo oneindig moe. De nachten bieden geen rust, want terwijl ik overdag bezig ben met doorgaan en de dagelijkse dingen oppakken, word ik ’s nachts onophoudelijk gekweld door dromen en nachtmerries. Soms word ik meerdere keren per nacht gillend wakker. Dan weer droom ik dat we het zo gezellig hebben en lachen we hartelijk, Kees en ik. Maar dan word ik wakker. En blijkt het alsnog een nachtmerrie.
Ik voel crisis, dat wel. Iedereen om me heen die hulp nodig heeft; de hele familie. En mijn eigen onvermogen om ook maar iets te doen om te helpen. Machteloosheid. Paniek. En ongeloof. Dit kan toch niet echt waar zijn? Het mag niet, het kan gewoon niet! Wanneer maakt iemand mij wakker?
Ik weet niet weet meer wat ik denken, voelen, wensen of hopen moet
Ik probeer te slapen, wanneer ik maar kan. Middagdutjes op de bank met de tv aan voor afleiding. En dan doezelen met de stemmen van een talkshow op de achtergrond. Alsof de stemmen me toefluisteren dat ik veilig thuis ben en kan slapen. Dat ze me niet zullen laten wegglijden naar de verschrikkelijke herinneringen.
Juist nu heb ik een schreeuwende behoefte aan rust. Maar de leegte is beangstigend. Dat ik overblijf met mezelf, helemaal alleen. Een krater in mijn hart. Een onvermogen om uit te drukken wat er van binnen met me gebeurd is en nog gaande is. De totale disconnectie met de alsmaar door draaiende wereld. Dat ik mezelf niet herken en niet kan duiden wat ik ervaar. Ik weet niet weet meer wat ik denken, voelen, wensen of hopen moet en hoe ik ooit nog verder kan.
Het bed was een gevarenzone geworden door de nachtmerries
De korte slaapjes helpen me wel om door de dagen heen te komen. Al gauw kan niet ik meer zonder. Het slapen wordt erdoor ook wat minder bedreigend, merk ik. Steeds vaker lukt het zelfs zonder het geluid van tv of radio in slaap te vallen en kruip ik in bed in plaats van op de bank. Het bed was een gevarenzone geworden door de nachtmerries en slapeloze nachten, maar wordt weer toevluchtsoord en rustpunt. De nachten worden van de druk verlost en langzaam, heel langzaam leer ik weer slapen.
Lees ook over:
Dagboek Catharina #3 | ‘Het ijzeren harnas houdt me overeind’
Lees ook over:
Als Susanne uit haar coma bijkomt, hoort ze dat haar man is overleden: 'Het heeft zeker een week geduurd voordat het tot me doordrong'
Geschreven door
Catharina de Riet - Neven
