Dagboek Catharina #3 | ‘Het ijzeren harnas houdt me overeind’
Na het overlijden van haar broer zit Catharina in de overlevingsstand. Ze probeert te luisteren naar haar lichaam: moet ze om hulp vragen, of mag ze haar ijzeren harnas nog even aanhouden?
Januari 2020 - Het voelt vreemd en niet als mezelf; het ijzeren harnas. De woordenloosheid en de droge ogen. Ik voel me hard, koud en defensief. Maar ik heb het harnas nodig, het houdt me overeind. Er moet wel een reden zijn dat mijn geest me zo afschermt. Als verband om een wond, als gips om een breuk. De eerste fase is dan bescherming, waarom zou dat nu niet ook zo zijn?
‘Moet je geen hulp zoeken?’, zeggen anderen tegen mij. Ik weet het niet. Ik wil geen hulp vragen als ik zelf nog niet het gevoel heb dat ik dat nodig heb. Dat voelt als forceren.
Ik neem me voor zo eerlijk mogelijk te luisteren naar mijn hart. ‘Heb je hulp nodig?’, vraag ik mezelf. ‘Nee’, klinkt het vastbesloten, nu nog niet. ‘Wat heb je dan wel nodig?’ zet ik mijn innerlijke dialoog voort. ‘RUST!’ Het is maar één woord. Zelfs de innerlijke dialogen zijn blijkbaar kort van stof in de overlevingsstand.
Natuurlijk helpen de middagdutjes wel, maar het moet dieper gaan dan dat. Ik voel me overweldigd, overladen, bedolven. Alles is te veel. Mijn ziel voelt zo ineengekrompen; verschrompeld haast. Ik moet mezelf zien te kalmeren en gerust te stellen. Een veiligheid creëren, waar ik gebroken kan zijn en kan huilen. Waar ik weer mezelf kan worden in al mijn kwetsbaarheid. Nu kan dat niet.
Ik zet de tv uit. Geen nieuws meer, geen rampen en ongelukken en zelfs geen vrolijk vertier. Ik kan het allemaal toch niet hebben. Alles is te luidruchtig. Ik heb behoefte aan stilte en mooie, rustige muziek. Ik wil naar het vlammetje van een kaarsje staren en een boek lezen met geruststellende gedachtes. Ik wil de zoete geur van vanille en zachte crème op mijn huid. Alles om mijn zintuigen te strelen en voor mijn ziel te zorgen.
Ik besluit mijn intuïtie te vertrouwen en de pleister voorlopig op de wond te laten. En beloof mezelf alle rust te geven die ik maar kan. Om te genezen, ooit.
Lees ook over:
Dagboek Catharina #4 | ‘Ik kan niet stoppen met opruimen’
Geschreven door
Catharina de Riet - Neven
