Dagboek Catharina #9 | ‘Ik kan me ieder klein detail herinneren, zoveel emoties liggen in die kamer’

Maart 2020 - Alsof we niet weg zijn geweest. We lopen door het ziekenhuis in Maastricht. Het voelt alsof ik er gewoond heb, alsof ik een herinnering heb bij elke vierkante meter. Zo helder, zo scherp.

D3

De bankjes in de hal, waar ik vaker rondjes omheen liep dan op zat, omdat ik gewoon geen rust had om te zitten en last had van mijn rug. De trap naar D3, de intensive care, waar we een pasje van kregen, zodat we dag en nacht vrij in en uit konden lopen. Een uitzondering, begreep ik later. Hoe snel je dat normaal vindt; het lopen over de IC langs bedden met doodzieke mensen naar het aparte kamertje waar hij lag tussen apparaten waar ik de piepjes al gauw van kon dromen...

Hij moest het haar toen vertellen: dat Kees er niet meer was

Om de hoek de familiekamer, waar we elkaar opzochten, koffiedronken en updates uitwisselden. Waar we van de schoonfamilie hoorden hoe het met Susanne ging en wanneer we naar haar toe konden op E3, het andere deel van de intensive care.

Het was daar dat we vertelden aan haar ouders en de beste vriend van Kees dat hij niet meer wakker zou worden. Het was daar waar haar vader de vierde dag vertelde dat zij wel weer wakker was en had gevraagd naar Kees. Hij moest het haar toen vertellen: dat Kees er niet meer was.

Toen mijn vader stierf verloor ze ook haar stem

Details

Zoveel emoties liggen daar in die kamer. Zou het daarom zijn dat ik me alles herinner? De enorme stress zette mijn zintuigen op scherp. De koffieautomaat, de toiletten, de winkeltjes, het restaurant, de apotheek, allemaal herinneringen. En alles is vastgelegd in mijn brein met de hoogste prioriteit.

De kleinste details: een tandenborstel zien te bemachtigen als je weet dat je voorlopig niet naar huis kunt. Dropjes kopen voor mijn moeder, die last had van haar keel en haast niet kon praten. Door de verkoudheid, zei ze. Maar toen mijn vader stierf verloor ze ook haar stem… Het restaurant waar we personeelskorting kregen, omdat we er zo vaak aten. Maar waar we soms uren op ons eten moesten wachten door de drukte. En waar we op de avond na zijn overlijden om de tafel zaten om rouwdienst en begrafenis te bespreken.

Het is alsof we niet weg zijn geweest.

In het volgende dagboekfragment lees je hoe het gesprek met de ic-arts verliep.

Lees ook het verhaal van Catharina's schoonzus Suzanne.

• Dagboek Catharina #10 | ‘Heeft hij de stemmen van zijn kinderen nog gehoord?’

  Dagboek Catharina #10 | ‘Heeft hij de stemmen van zijn kinderen nog gehoord?’

• Karin's broer werd neergestoken: 'Ik keek naar zijn gezicht en zag dat het leven eruit was'

  Karin's broer werd neergestoken: 'Ik keek naar zijn gezicht en zag dat het leven eruit was'