Dagboek Catharina #7 | Rusteloze nachten
27 mei 2022 · 06:00
Update: 5 februari 2025 · 11:30
Na een periode van redelijke slaap heeft Catharina last van onrustige dromen. Over haar broer Kees, haar schoonzus en narcissen.
Februari 2020 - De dromen zijn weer terug. Na een korte periode van redelijk goede slaap, is het gedaan met de rust. Geen nachtmerries, maar ook bepaald geen fijne dromen. Heel wat ochtenden word ik verdrietig wakker, voel ik me onrustig, emotioneel en raak ik het gevoel maar moeilijk kwijt gedurende de dag. En als ik dan eindelijk weer wat rust en stabiliteit vind tegen de avond, komt de volgende nacht.
Ga ik slapen dan denk ik
Wanneer wordt het dag?
Als ik opsta dan denk ik
Wordt het ooit avond?
Dan wordt het avond, nacht
En eindeloos duurt het
(‘En eindeloos duurt het’ - Trijntje Oosterhuis)
Midden in de nacht krijg ik plots een sms-je. ‘xxx Kees’ zie ik vluchtig op mijn oplichtende scherm. Huh? Ik ben verbaasd, maar acht het helemaal niet onmogelijk. Blij verrast wil ik mijn telefoon pakken om nog eens te kijken, maar dat is het moment dat ik verward wakker word.
Hij zal die berichten nooit lezen
Ik kijk rond. Ik lig in bed. M’n telefoon heb ik niet in mijn hand, maar ligt op het nachtkastje naast me met een donker scherm. Er is niets. Ik hoef niet eens meer te checken. Ik weet dat ik geen berichtje heb. Maar even voel ik toch de neiging een berichtje te sturen naar zijn telefoon. Dan bedenk ik hoe die telefoon ergens ligt. Waarschijnlijk uitgeschakeld. Nog wel berichten ontvangt misschien. Maar hij zal die nooit lezen.
Tegen de ochtend bevind ik me op een begraafplaats. We staan te wachten. Ik weet niet waarop. Er staat een auto met een kist erin. Ik weet dat hij erin ligt. Het is donker, zo donker als het ’s nachts is. Het is toch al ochtend? Waarom wordt het niet licht?
Mijn schoonzus heeft een bril op. Ze loopt heen en weer en schopt tegen de bloemetjes. Narcissen, die net zijn opgekomen en vrolijk willen bloeien. Ze schopt ertegen. Dat zou ze nooit doen. Ik loop naar haar toe en wil haar een knuffel geven. Ze schudt zich los en kijkt me aan alsof ze wil zeggen: ‘laat me met rust’. Ik voel me machteloos.
Dan word ik wakker. Het wordt licht buiten. En de narcissen bloeien.
- Dagboek Catharina #8 | ‘Daar moeten de traumahelikopters zijn geland’
Dagboek Catharina #8 | ‘Daar moeten de traumahelikopters zijn geland’
- Als Susanne uit haar coma bijkomt, hoort ze dat haar man is overleden: 'Het heeft zeker een week geduurd voordat het tot me doordrong'
Als Susanne uit haar coma bijkomt, hoort ze dat haar man is overleden: 'Het heeft zeker een week geduurd voordat het tot me doordrong'
Meest gelezen
- Blog Bianca | Tien jaar weduwe
'Ik vraag me af of inmiddels niet alles gezegd is'
Blog Bianca | Tien jaar weduwe
- ‘Uw dochter wordt niet ouder dan twee jaar’, kreeg Bettina te horen
'Liefhebben, zorgen en haar verliezen tegelijkertijd’
‘Uw dochter wordt niet ouder dan twee jaar’, kreeg Bettina te horen
- Steek een kaarsje aan voor Lisa (17) uit Abcoude
Abcoude is in rouw
Steek een kaarsje aan voor Lisa (17) uit Abcoude
Lees ook
- Leven zonder Koos: ‘Na zes jaar komt het verdriet ineens heel hard aan’
Hoe is het met blogger Charlotte Jonker?
Leven zonder Koos: ‘Na zes jaar komt het verdriet ineens heel hard aan’
- Marianne's man kreeg vijf herseninfarcten: ‘Soms voelde ik het verlangen dat we verlost zouden worden'
Uitzending zondag 24 augustus
Marianne's man kreeg vijf herseninfarcten: ‘Soms voelde ik het verlangen dat we verlost zouden worden'
- Steek een kaarsje aan voor Lisa (17) uit Abcoude
Abcoude is in rouw
Steek een kaarsje aan voor Lisa (17) uit Abcoude
Ontvang bemoedigende artikelen & verhalen in je mailbox
We sturen je elke week een selectie van indrukwekkende verhalen en inspirerende artikelen.
Lees onze privacyverklaring.