Dagboek Catharina #6 | 'Het voelt alsof ik zelf een beetje doodga'

Februari 2020 - Het moment komt, het kan niet anders. Het moment dat je in het tranendal belandt. Als een onherroepelijke val in een ravijn, waar je al lang op afstevende. Soms tergend langzaam en dan ineens in een versnelling. Een tijd begeef je je misschien nog op het randje, maar je voelt dat je het evenwicht niet meer kunt bewaren. En dan ga je….

Apathisch

Dagen en nachten bevind ik me in het tranendal. Ik kan niet stoppen met huilen en lig apathisch onder een plaid op de bank. Maar ook als ik mezelf bij elkaar raap om even iets te doen in huis; de was, de wc schoonmaken of eten koken, blijven de tranen opwellen. De huid om mijn ogen is rood en doet zeer. Ik doe al geen moeite meer voor make up, het heeft geen zin. Als ik met de hond naar buiten moet, hoop ik maar dat ik niemand tegenkom.

M’n lieve hond doet haar best me te troosten. Ze legt haar poot op m’n arm en likt de tranen van mijn wangen. Ze zegt niks, want honden hebben nu eenmaal geen woorden. En dat voelt goed, want geen woord voelt op zijn plaats.

Grijze lucht

De innerlijke pijn is zo hevig. Je hart lijkt te scheuren, zelfs fysiek doet het pijn. Het voelt alsof ik zelf een beetje doodga, denk ik. Terwijl ik het die woorden geef, vraag ik me af hoe ik daarbij kom. Hoe weet ik nou hoe doodgaan voelt? Denk ik echt dat sterven zo voelt? Ik hoop het niet; dat hij dit ook heeft gevoeld toen hij stierf. Dat biedt weinig troost.

Waarom duid ik het dan zo, vraag ik me af terwijl ik uit het raam staar naar de grijze lucht, die ook steeds maar huilt. Het is nog nooit zo’n grauwgrijze, sombere winter geweest. Of denk ik dat maar?

Overleven

Ik kan me nu eenmaal niet voorstellen dat je zo’n verschrikkelijke pijn kunt overleven, zeg ik tegen mezelf. Daarom voelt het als doodgaan. De pijn rijdt als een zware wals over je heen. Het verteert je van binnenuit en brandt als gif in je ingewanden. Het kan gewoon niet anders: ik sterf van verdriet. En het meest wrede vind ik, dat ik toch in leven blijf.

Zoveel soorten van verdriet
ik noem ze niet.
Maar één, het afstand doen en scheiden.
En niet het snijden doet zo’n pijn,
maar het afgesneden zijn.

(Sotto Voce – Vasalis)

• Dagboek Catharina #7 | Rusteloze nachten

  Dagboek Catharina #7 | Rusteloze nachten

• Karin's broer werd neergestoken: 'Ik keek naar zijn gezicht en zag dat het leven eruit was'

  Karin's broer werd neergestoken: 'Ik keek naar zijn gezicht en zag dat het leven eruit was'