Dagboek Catharina #4 | ‘Ik kan niet stoppen met opruimen’

Februari 2020 - Twee maanden na het ongeluk. Mijn huis is haast nooit zo netjes geweest, mijn boekhouding zo stipt op orde. Ik kan niet stoppen met opruimen en houd alles bijna dwangmatig bij. Elk hoekje van het huis, van keuken tot kledingkast, alles moet eraan geloven. De trui die ik aanhad toen hij overleed, gaat naar het Leger des Heils. Ik zal die toch nooit meer kunnen dragen zonder ook dat verschrikkelijke gevoel aan te trekken. Wat weg kan, moet weg. Ik hecht niet zo aan spullen nu, behalve aan wat ik van hem kreeg. Het huis moet leeg en ordelijk zijn; rust en ruimte om me heen.

Het is totaal niet wat ik van mezelf zou verwachten in deze situatie. Ik zou het helemaal begrijpen als ik de boel nu zou laten versloffen en niets zou geven om de rommel. Dat alles zou opstapelen tot onbeklimbare bergen. Maar onbewust is dat misschien juist wat erachter zit; dat ik dat uit alle macht wil voorkomen. Want ik weet dat ik het dan niet meer zie zitten. En in een tijd van machteloosheid is dit het enige waar ik grip op heb. Wat ik mezelf kan geven aan rust en ruimte.

Op alles voorbereid

Misschien is het zelfs meer dan dat. Want waarom geeft het me rust alles op orde te hebben? Onbewust draag het gevoel mee dat ik continu klaar moet zijn voor vertrek. Dat elk moment een bericht kan komen dat al het andere stilzet. Het doet me denken aan hoe ik tijdens het ziekbed van mijn vader ben begonnen altijd mijn telefoon bij me te dragen. En ook sindsdien waterproof mascara draag, want wie zal zeggen wanneer het noodlot je treft en je in huilen uitbarst?

Ik doe het nog steeds; de telefoon en de mascara. Alsof het ook maar iemand iets uitmaakt dat je tranen zwart zouden zijn. Maar steeds meer gaat het in mijn lichaam zitten, dat ik altijd voorbereid moet zijn op alles. Ik ben alert. Heb geen reden meer te vertrouwen dat iets vanzelf wel goed komt. Ik zie leeuwen en beren, ook waar ze niet zijn. Stress en trauma regeren mij nog meer dan ik dacht.

• Dagboek Catharina #5 | 'Ik kan me er niet bij neerleggen'

  Dagboek Catharina #5 | 'Ik kan me er niet bij neerleggen'

• Als Susanne uit haar coma bijkomt, hoort ze dat haar man is overleden: 'Het heeft zeker een week geduurd voordat het tot me doordrong'

  Als Susanne uit haar coma bijkomt, hoort ze dat haar man is overleden: 'Het heeft zeker een week geduurd voordat het tot me doordrong'