Dagboek Catharina #5 | 'Ik kan me er niet bij neerleggen'

Februari 2020 – Het wordt tijd een foto van hem neer te zetten, denk ik. Ik kijk een stapel foto’s door en zoek een paar mooie uit. Even ben ik verzonken in mooie herinneringen. Bitterzoet. Ik pak een leeg lijstje uit de kast, maar als ik een keuze wil maken welke foto ik inlijst, keert mijn maag ineens om.

Het beeld in mijn hoofd is nog zo levendig

Ik word misselijk bij de gedachte dat dit het is en voor altijd blijft; zo statisch en stil. Alleen nog maar die foto in een lijstje. Een beeld, een blik, een houding. Geen beweging meer. Geen dynamiek. Geen leven maar stilstaande tijd. Ik wil het nog niet erkennen. Ik kan het niet; me erbij neerleggen. Alles in mij protesteert. Geschrokken berg ik de foto en het lijstje weer op. Het is te vroeg. Het beeld in mijn hoofd is nog zo levendig.

Afscheid

Een paar dagen later word ik huilend wakker van mijn eigen stem. ‘Nee, nee!’ snik ik. Terwijl langzaam het besef komt dat ik droomde, stromen de tranen door. Het verdriet is echt. Was het maar niet zo. Ik droomde dat hij ziek was en niet meer beter zou worden. Nog maar kort zou hij te leven hebben.

Hij wist het en we praatten erover. Hij was niet verslagen, maar vond het vooral zo erg voor óns allemaal en in het bijzonder voor zijn kleine meisje. We waren heel nabij. Op een rare manier voelde het goed. We aten samen met de hele familie. Ook oma en papa waren erbij, terwijl zij Kees z’n kinderen nooit gekend hebben. Het was gezellig.

Hoe kom je een dag door die zo begint?

En toen namen we afscheid, want we wisten dat het de laatste keer was. Daarom was ik van streek. Maar het was precies dat wat ik miste in de werkelijkheid; een afscheid. Hadden we nog maar een week of een dag gehad: voor een gesprek, een maaltijd, een knuffel. Die nabijheid te voelen…

Erkennen

Hoe kom je een dag door die zo begint? Het verdriet weegt zwaar vandaag. Het besef is diep doorgedrongen tot in mijn onderbewuste. Dit is mijn afscheid van hem.

• Dagboek Catharina #6 | 'Het voelt alsof ik zelf een beetje doodga'

  Dagboek Catharina #6 | 'Het voelt alsof ik zelf een beetje doodga'