Dagboek Catharina #36 | ‘Die gedachte is een kwelling, waarvan mijn hart ineenkrimpt’

November 2020 - De bomen zijn net zo kaal als toen. De lucht weer even grauw. Nu ik het landschap weer zo zie, zoals het een jaar geleden was, weet ik weer precies hoe het voelde. Rouw gaat niet rechtlijnig door de tijd, las ik ooit; rouw komt in seizoenen.

November is de tijd dat niets groeit en bloeit. De natuur heeft weinig kleur. En de kleuren die nog over zijn, spreken niet; ze zwijgen. Alles lijkt in zichzelf te keren en stil te wachten tot de tijd voorbijgaat.

De steeds korter wordende, donkere dagen... Kees vond het altijd een moeilijke maand. Juist daarom zag hij zo uit naar het weekendje weg met zijn vrienden. ‘Ik heb wel behoefte aan even wat leuks zo in november’, had hij die week nog gezegd. Hij had er zin in en vertrok volgens zijn collega’s uiterst vrolijk op vrijdagmiddag van het werk, op naar een gezellig weekendje weg.

Nieuw leven

Het was de dag voordat ik wist dat alles anders zou worden. Ik denk aan wat ik deed die dagen, wat me bezighield. Er waren mooie oude kastanjebomen gekapt tegenover ons huis. Het zag er zo treurig uit. Die week mailde ik de gemeente met het verzoek snel nieuwe bomen te plaatsen, want het was zo leeg. Inmiddels staan er jonge boompjes. Nieuw leven.

Toch herinneren ze me aan de lege plaats, en niet die van de oude bomen. Onbewust tel ik af naar de dag dat het ongeluk gebeurde. Ik kijk veelvuldig terug in de tijd en zie hoe ik nietsvermoedend het gewone alledaagse leven leefde, tot dat moment. Hoe ik die dag kerstcadeautjes ging kopen, gezellig met mijn vriendin naar het winkelcentrum. We hadden plezier en aten churros.

Het zag er toen allemaal zo onschuldig uit. Nu niet meer. Nu zie ik mijn eigen leven terug, gedompeld in dramatische ironie, als een film waarin de spanning alsmaar oploopt, terwijl er nog niets gebeurt.

Over elke herinnering hangt nu de doem van dat ene moment als een grote dreigende donkere wolk, van waaruit de bliksem ons zou treffen. Een wolk die ik toen niet zag; niet kón zien.

Maar dat is moeilijk te verteren. ‘Had ik dit geweten…’, denk ik steeds maar weer. Had ik het maar geweten. Hij was er toen nog, die week, die vrijdag; de dag voordat... Maar ik heb hem toen niet meer gezien of gesproken. Die gedachte is een kwelling, waarvan mijn hart ineenkrimpt. Ik had nog zo graag afscheid willen nemen.

Je mag niet zomaar zonder afscheid bij me weggaan
Niet zomaar stiekem, stil er tussenuit
Ik wil je zien als je gaat vertrekken
Ik wil een blik voor jij je ogen sluit

Geef mij die kans

Om je heel dicht tegen mij te houden, die warmte vast te houden
Van jouw aanwezigheid
Ik wil jouw gezicht hebben bekeken, voordat het gaat verbleken
En uit mijn gezicht verdwijnt

Je mag niet zomaar zonder afscheid bij me weggaan
Niet zonder dat je van me hebt gehoord
Je moet nog luisteren naar alles wat ik kwijt wil
Naar die zin van een allerlaatste woord

Geef mij het woord

Om te zeggen dat ik die zin in het leven
Van je heb gekregen en nooit meer kwijt zal zijn
Dat niets verloren gaat van wat je mij gezegd hebt
Dat de stempel, die jij gezet hebt
Mijn hele leven blijft, mijn hele leven blijft

Je mag niet zomaar zonder afscheid bij me weggaan
Niet zonder dat je van me hebt gevoeld
De liefde die ik van je heb gekregen
En die dus ook voor dit afscheid is bedoeld

Laat bij het afscheid van je horen
Laat mij maar praten als je zwijgt
Dat je mijn woorden nog kan horen
Dat je me ziet, als je naar me kijkt
Ik wil je warmte kunnen bieden
Als jij het koud krijgt
Ik wil niet ongezien verliezen
Ik wil wuiven als je kijkt

Je mag niet zomaar zonder afscheid bij me weggaan
Niet zomaar stiekem stil er tussenuit
Ik wil je zien als je gaat vertrekken
Ik wil een blik voor jij je ogen sluit

(Niet zonder afscheid – Ralph van Manen)

• Blog Monique | ‘Deze is dan zeker van je tweede man?’

  Blog Monique | ‘Deze is dan zeker van je tweede man?’

• Gedicht | Kan ik ooit weer glimlachen?

  Gedicht | Kan ik ooit weer glimlachen?