Blog Monique | ‘Deze is dan zeker van je tweede man?’
Monique is acht maanden zwanger als haar man overlijdt. Haar jongste zoon Matteo ontmoette zijn vader dus nooit. De onwetendheid van anderen lijdt soms tot pijnlijke situaties, ook negen jaar later. ‘Het kan soms opeens zo ingewikkeld voelen.’
Daar sta ik dan, in de gymzaal. Matteo wil op freerunnen en dus gaan we naar een proefles.
Een paar weken eerder waren we in het bos en klom hij in iedere boom. Hij deed de ene gevaarlijke move na de andere en ontdekte hoe leuk hij dat vond. Sindsdien wil hij op freerunnen.
Rechts in de gymzaal is freerunnen en links is badminton. Negen jaar geleden sloeg ik linksaf, met Matteo’s broer. Eerst ging zijn vader Richard met hem mee, maar toen dat niet meer lukte, deed ik dat. Ik was het vergeten. Ik herkende het adres ook niet. De geur wel, die is nog precies hetzelfde.
'Daar zit ik, tussen de freerunnende kinderen mijn tranen te bedwingen'
Gelukkig gaan we rechtsaf. En terwijl de jongste zijn schoenen aantrekt, komen er bij mij herinneringen naar boven. Fijne herinneringen, alleen de timing is niet zo handig.
Daar zit ik, tussen de freerunnende kinderen mijn tranen te bedwingen. Even naar buiten gaan is geen optie want ik beloofde Matteo om bij de les te blijven. Hij vindt het spannend, zijn eerste keer. En ik ook!
Welke is van jou?
Terwijl ik vanaf de tribune naar Matteo kijk, komt de conciërge langslopen. Hij herkent mij: “Welke is van jou?” Ik wijs naar de jongste, mij afvragend in hoeverre deze persoon op de hoogte is en of ik het überhaupt wil vertellen. “Deze is dan zeker van je tweede man?”
'Van binnen voel ik kortsluiting'
Van binnen voel ik kortsluiting, dingen die ik wil vragen en zeggen. Een hoezo en waarom en hoe weet je dat allemaal? En ik heb geen tweede man, Bas is mijn vriend.
In plaats daarvan vertel ik dat Matteo de zoon van Richard is, en niet van Bas. De conciërge zegt gedag en gaat weer aan het werk. Ik moet even bijkomen.
Ingewikkeld
Het kan soms opeens zo ingewikkeld voelen. Voor andere mensen is het gewoon een verhaal. Voor mij is het een scala aan emoties dat open wordt gereten, zo rechtstreeks het gemis in.
In de auto vertelt de jongste over zijn proefles. Hij vindt het leuk. "Met wie stond je te praten?” vraagt hij. Ik vertel over de conciërge en over zijn grote broer die in dezelfde gymzaal op badminton zat vroeger.
“Kende die conciërge papa ook?” vraagt Matteo verbaasd. “Ja, want papa kwam hier vaak met je broer,” leg ik uit.
Ik kijk in mijn spiegel en zie dat hij naar buiten staart. Ver in gedachten. Dan zegt hij uit het niets: “en jij komt daar vaker met mij, want ik wil op freerunnen.”
Lees ook over:
Blog Bianca | Hoe ik mijn eerste zomervakantie na het verlies van mijn man omarmde
Lees ook over:
Blog Nienke | 'Die urn hè... Zit daar wel een raampje in?'
Geschreven door
Monique Mooren
