Dagboek Catharina #34 | ‘Had ik het niet moeten zeggen?’
De kinderen van Kees logeren bij Catharina, en dus worden herinneringen aan hem opgehaald. Dan slaat de twijfel toe: ‘Had ik het niet moeten zeggen?’
Oktober 2020 - De slagroombus staat op tafel. Zoals dat bij Kees ook vaak zo was. Hij was gek op slagroom, maar dat was hem niet aan te zien. ‘Ik heb nog niet chachoom gehad’ was bij ons een gevleugelde zin. Als kind, nog voor hij het woord ‘slagroom’ goed kon uitspreken, had hij al een manier gevonden om er meer van te krijgen; heel snel opeten en dan zeggen dat je niet gekregen hebt. We plaagden hem er nog wel eens mee.
‘Toen met het ongeluk, hè, toen met de bus…'
Nu is het herfstvakantie en zijn kinderen komen bij ons logeren. De sfeer zit er goed in en ze kletsen gezellig. Er worden heel wat spelletjes gedaan en moppen verteld. En tussen neus en lippen door ‘toen met het ongeluk, hè, toen met de bus…’ om een verhaal in te wijden over de Sinterklaastijd toen en de pietenstreken waar ze zo om moesten lachen.
Ze lachen nog. Ik bewonder ze. De onbevangenheid, zelfs toen, om te genieten en ook nu nog na te genieten van hun mooie momenten in die vreselijke week. En ik besef hoe die lichtheid, de humor en het ondanks alles Sinterklaasfeest vieren, hen geholpen heeft.
Aardje naar zijn vaartje
Als we aan het toetje zitten, met slagroom uiteraard, duurt het niet lang voordat één van de jongens vraagt of hij nog meer slagroom mag. ‘Aardje naar zijn vaartje’, glimlach ik. ‘Wat betekent dat?’ vragen ze nieuwsgierig. Dat je op je vader lijkt, leg ik uit, en vertel het verhaal van vroeger.
'Maar misschien is deze stilte even helemaal niet erg'
Er valt een stilte. Had ik het niet moeten zeggen? De twijfel slaat toe. Maar ik wil niet zwijgen over hem. Ik wil dat hij erbij blijft horen. Ik wil dat ze weten wie hun vader was en hoe ze iets van hem in zich dragen, zodat zij en wij het kunnen koesteren. Toch vind ik het lastig kiezen soms: wat wel en niet te zeggen. Je wilt ze er niet continu mee confronteren, dus ik blijf voorzichtig.
Maar misschien is deze stilte even helemaal niet erg. Juist zij hebben nog geen muren gebouwd tussen vreugde en verdriet, zoals wij volwassenen vaak doen.
Lees ook over:
Glen Faria verloor zijn broer: ‘Hij verdient een waardig rouwproces’
Lees ook over:
Dagboek Catharina #35 | ‘Het lijkt onmogelijk om door te leven na zo’n drama’
Geschreven door
Catharina de Riet - Neven
