Dagboek Catharina #20 | De vraag die bijna niemand meer stelt

Juni 2020 - Maar hoe gaat het nu met jou? Ik merk aan de toon waarop ze het vraagt dat ik er niet over hoef te liegen. Ze wil het echt weten en ik weet gelijk waarom ze het vraagt.

Niemand vraagt het meer. Het is nu bijna een half jaar geleden. Mensen vergeten het, denk ik, of veronderstellen dat het wel weer gaat. Er is immers niets aan mij te zien. Ik doe wat ik moet doen en op het oog lijkt het me wel goed af te gaan. Maar schijn bedriegt. Huilen doe ik alleen maar thuis. En glimlachen doe ik ook als ik het niet voel.

Vooruitkomen

Toen mijn vader stierf zei iemand na een maand of twee, ‘het gaat goed met je moeder, hè?’ en toen ik wat vragend en verward opkeek, lichtte hij toe: ‘ik bedoel; ik zie haar weer fietsen door het dorp…’ Leuk dat je ziet dat ze fietsen kan, dacht ik cynisch, maar wat zegt dat nou eigenlijk? Dat ze vooruitkomt? Tja, fysiek vooruitkomen lukt wel, maar vanbinnen sta ik stil.

Ik sta nog bij het graf. En kan daar nog niet weg. Of erger nog, er is een diep donker gat gegraven ín mij, dat ik niet meer dicht kan krijgen en niemand die het ziet. Althans, zo lijkt het. Want er zijn mensen die er doorheen kijken; door de schone schijn. Niet zelden hebben zij ook zo’n gat in hun hart. Zo ook de vrouw die mij aanspreekt. Ze begrijpt het maar al te goed; ze heeft pas haar man verloren, vertelt ze. Praten met iemand die begrijpt wat je doormaakt; het helpt. Ik ben iets minder eenzaam.

• Dagboek Catharina #21 | ‘Wat zou er op de videobanden staan?’

  Dagboek Catharina #21 | ‘Wat zou er op de videobanden staan?’

• Gedicht kleinstukjeversheid: 'Rouw verwerken is geen linear proces'

  Gedicht kleinstukjeversheid: 'Rouw verwerken is geen linear proces'

• Lot (31) rouwt tien jaar na haar moeders dood: ‘Ik schaamde me voor mijn verdriet’

  Lot (31) rouwt tien jaar na haar moeders dood: ‘Ik schaamde me voor mijn verdriet’