Dagboek Catharina #21 | ‘Wat zou er op de videobanden staan?’

Juni 2020 - Op een zondagmiddag duwt mijn zus mij stapels videobanden in handen: “misschien kun je er nog wat mee.” Ze lagen bij haar in de kast, net als de videocamera met mini tapes, waar ik uren aan familiefilmpjes op vastlegde. Ze zijn nooit geknipt, bewerkt, nooit meer bekeken, tot nu. Terwijl ik eerst denk dat ik nu even niet op zo’n project zit te wachten, begint het onderweg naar huis al te kriebelen. Wat zou er op de videobanden staan?

Grijs en oud

Eenmaal thuis zoek ik mijn oude videospeler op, sluit hem aan op de tv en tot mijn verbazing doet hij het nog prima. Wat gek en tegelijk ook vertrouwd om hem weer te zien. Om te zien hoe hij naar mij keek en tegen me praatte door de lens van de camera heen. Hoe we samen gek deden, lol hadden, onbezorgd waren. Hoe we fantaseerden over als hij later oud en grijs zou zijn. We lachten.

Veel filmpjes zijn lang en saai. Er gebeurt eigenlijk weinig of niets. En toch ben ik blij dat ik ze heb gemaakt. Juist het gewone is nu zo bijzonder. Ook naar saaiheid kun je terugverlangen als het leven een draaikolk is geworden. Ik zet de banden over naar mijn laptop en maak er korte filmpjes van, de zo kenmerkende dingen kies ik uit en zet hier en daar een muziekje onder. Ik geniet ervan.

Onbezorgd

Avond aan avond zit ik met de laptop op schoot en koptelefoon op in het verleden. Het is alsof ik een tijdmachine gevonden heb en het voelt fijn daarin te kunnen stappen en terug te gaan naar vervlogen tijden. De harmonie, de gezelligheid, de onbezorgdheid. Zo gewoon en zo bijzonder.

Als ik hem dit had kunnen laten zien…wat had hij dat leuk gevonden. Wat zou het heerlijk zijn om samen terug te kijken naar al die momenten van onze jeugd, herinneringen op te halen.

Ons samen

Juist nu wil ik met hem praten. Nu zo’n ingrijpende gebeurtenis ons treft. Mijn leven staat op zijn kop en we kunnen het er niet eens over hebben. Het voelt totaal onnatuurlijk. Ik wil hem vertellen hoe ik mij voel en wat het met ons allemaal doet, ik wil zeggen: ‘wie had dit ooit gedacht?’ Ik wil de verbijstering delen.

In mijn hoofd spelen duizend herinneringen zich af. Verhalen van ons samen, ze zijn nu van mij alleen. En als het dan toch moest eindigen, dan wil ik op zijn minst toch samen terugkijken. Nog een keer omkijken naar het leven dat we deelden. En dan een woord, een groet, een knuffel, zodat ik verder kan.

• Dagboek Catharina #1 | ‘Even praten over het ongeluk, en dan weer door met werken’

  Dagboek Catharina #1 | ‘Even praten over het ongeluk, en dan weer door met werken’

• Blog Petra | 'Twee keer deze maand komt de film van hun overlijden voorbij'

  Blog Petra | 'Twee keer deze maand komt de film van hun overlijden voorbij'