Cornelie verliest haar man Herdi tijdens hun vakantie in Thailand

‘Het was alsof Herdi haast had met het leven’

16 januari 2023 · Leestijd 7 min

· · ·

De reis naar Thailand moest een prachtige vakantie met het gezin worden: daar was de eerste twee weken geen woord aan gelogen. Maar vlak nadat Cornelie (53) en haar gezin aankomen in het zuiden van Thailand, slaat tijdens een zwempartij het noodlot toe.

Cornelie: “Herdi was een heel enerverende, jongensachtige man. Zo kan ik hem het beste omschrijven. Hij was een ontzettend gedreven type, heel geïnteresseerd. Hij deed alles met tweehonderd procent en accepteerde niet minder. Zo haalde hij ook het beste in anderen naar boven. Het zat in zijn aard.”

Op reis naar Thailand

Herdi regelt de bewuste vakantie naar Thailand tot in de puntjes. “Normaal regel ik onze vakanties altijd, maar deze reis deed hij helemaal zelf. Hij was er een hele poos mee bezig. Omdat hij verlangde dat Eve (16) en Finn (12), (inmiddels 20 en 16, red.) wat meer van de wereld meekregen, wilde hij deze reis graag als gezin ondernemen. Ik zei nog tegen hem: ‘Onze kinderen zijn niet zomaar uit huis en weg’, maar in zijn beleving was deze reis ontzettend belangrijk. ‘Nu kan het nog,’ zei hij.”

‘In zijn beleving was deze reis ontzettend belangrijk’

Herdi stippelt een route uit en samen beleeft het gezin twee fantastisch mooie weken. Doordat Herdi een poos in zijn carrière werkte als beroepsmilitair, grijpt alles wat oorlogsgerelateerd is hem erg aan. Daarom bezoekt het gezin een militaire begraafplaats in het Birmagebied. “Hij wilde dat heel graag aan de kinderen overbrengen. Hij vroeg of ze begrepen wat daar was gebeurd en legde het uit.”

Ongeluk

Hierna trekt het gezin naar het zuiden van Thailand. Het plan is om na een hotelovernachting de jungle in te gaan. Iedereen, vooral Herdi, kijkt er naar uit. Herdi en Finn plonzen al gauw in het water nadat het gezin is gesetteld in het nieuwe hotel. “Hoewel ik normaal niet van zwemmen houd, zei iets in mij dat ik mij niet moest aanstellen en gewoon moest gaan. Ik riep mijn dochter en samen doken we ook het water in. Het was heerlijk.”

‘Mijn dochter hield vol dat het goed kwam’

Aan de rand van het zwembad heeft Cornelie nog een bijzonder moment met Herdi. Ze spreken naar elkaar uit hoe fijn ze het hebben en hoe mooi het is in Thailand. Kort daarna gebeurt het ongeluk: tijdens een potje tikkertje met Finn grijpt Herdi een hek vast bij het zwembad. Het blijkt onder stroom te staan. “Finn heeft om hulp geschreeuwd. We hebben Herdi gereanimeerd en mijn dochter hield vol dat het goed kwam. Maar ik voelde al: hij komt niet meer terug.”

Slechte omstandigheden

“In blinde paniek belde ik meerdere familieleden. Mijn moeder nam op, maar ik kon alleen maar zeggen dat het heel erg mis was. Mijn broer was ook met zijn gezin op vakantie in Thailand en zou net haar huis gaan. Hij zette zijn gezin op de terugvlucht naar huis en kwam direct naar ons. Dat was heel fijn, zonder hem had ik het niet gered.”

‘Niemand zei iets en ik mocht nergens naartoe’

Cornelie en haar kinderen voelen zich eenzaam in het chaotische ziekenhuis in Thailand. “Ik werd in het ziekenhuis op de gang gezet. Iedereen liep de kamer waar Herdi lag in en uit en niemand sprak Engels. Nog steeds hoopte ik ergens dat ze in het ziekenhuis mijn man konden redden. Maar niemand zei iets en ik mocht nergens naartoe. Uiteindelijk kwam er een arts naar buiten en hij zei alleen maar: ‘He’s gone’. Toen liep hij weer door.” Cornelie en de kinderen mogen Herdi nog even zien. “Dan is het ineens heel erg stil. Je weet niet wat je moet doen. Dieper dan dat kun je niet zakken.”

Een eigen kist

Samen met haar broer en kinderen kan Cornelie Herdi de volgende dag nog één keer zien in Thailand voordat het gezin naar huis vertrekt. “De omstandigheden waren erbarmelijk, je kon het eigenlijk geen mortuarium noemen. Het leek op zo’n heel oud toiletgebouwtje op een camping. Daarin was een koelcel. Het leek wel een varkensstal. Daar hebben wij, voor zover het kon, afscheid genomen van Herdi. Die avond vlogen we naar huis. Om hem daar te moeten achterlaten en met alleen zijn koffer naar huis te vliegen was het vreselijkste dat ik ooit heb moeten doen.” Eenmaal thuis moeten ze wachten tot de kist met Herdi aankomt. “Na een heel traject, krijg je dan een kist thuis waar hij in moet zitten. Maar ons werd afgeraden de kist nog open te maken. Ik heb heel vaak getwijfeld: ligt hij daar echt in? Ik kon het niet bevatten.”

‘De kist was prachtig geworden’

De schoonvader van Cornelie maakt samen met haar kinderen een eigen kist van steigerplanken voor Herdi. Haar schoonmoeder bekleedt het. “De kinderen hebben er allemaal iets van henzelf in gebrand, en een pootje van de hond. Ik vond het zelf heel moeilijk om te kijken naar iets waar mijn man in moest liggen,” vertelt Cornelie emotioneel. In de kist stopt het gezin dingen die Herdi dierbaar waren en herinneringen aan de mooie twee weken in Thailand, waaronder de reisgids die ze hadden gebruikt. Aan de sloten van de kist hangen ze drie olifantjes die ze mee hadden gebracht uit Thailand. “Het was prachtig geworden.”

Rechtszaak

Dankzij de hond Senne vindt Cornelie in alle drukte troost en steun. “Herdi wilde heel graag een hond. Het klinkt misschien gek, maar die hond mijn redding geweest. Hij begrijpt mijn verdriet en vreugde. Ik wandel heel veel met Senne. In het begin wel urenlang, gewoon om even die stilte en rust weer te ervaren. Ik ben nog nooit zo gelukkig geweest met een dier.”

‘De hond is mijn redding geweest’

Cornelie besluit in haar eentje om een rechtszaak te starten tegen het Thaise hotel en de Thaise staat. “Ik heb lang getwijfeld of ik dit wel moest doen, het is namelijk niet niks. In Thailand zeiden ze dat Herdi was overleden omdat hij een oude zieke man was, maar daar was natuurlijk niks van waar.” Cornelie wint de rechtzaak, wat haar helpt om afsluiting te vinden na het overlijden van Herdi. “Het onrecht dat Herdi en ons is aangedaan, is erkend. Ik vraag mij nog elke dag af waar ik de kracht vandaan haalde om zoiets te doen.”

Haast met het leven

Herdi leefde zijn leven in dubbele tijd. Nu Cornelie terugkijkt op hun leven samen, begrijpt ze dat beter. “Het was alsof hij haast had met het leven. Haast om zoveel mogelijk te zien, doen en ervaren. ‘Nu kan het nog’ zei hij. Al vanaf dat wij samen zijn, zei Herdi dat hij niet oud zou worden. ‘Ik red de 50 niet’, zei hij. Natuurlijk wuif je dat weg, dat slaat nergens op, denk je dan. Maar hij leefde zijn leven letterlijk in dubbele tijd. Hij stopte 48 uur in 24 uur. Soms moest ik hem zelfs afremmen. Zijn rustmomenten waren de vakanties.”

‘Herdi leefde zijn leven letterlijk in dubbele tijd’

Cornelie: “Ik ga positief door het leven. Maar weinig mensen durven onze reis naar Thailand te benoemen, maar het was voor mij een van de mooiste dingen die we samen hebben beleefd. Ik ben enorm dankbaar voor wat wij tweeëntwintig jaar samen hebben gehad. Wat mij nu een glimlach bezorgt, zijn mijn kinderen. Ik zie zoveel van hem terug in beide. Mijn zoon is een kopie van zijn vader. Ik vind het mooi dat een stuk van hem voortleeft in die twee. Nog steeds heb ik heel verdrietige momenten, maar ik ken mijn flows daarin. Wij gaan elkaar weer zien, hij wacht op mij. Ik ben vooral ontzettend dankbaar.”

Anita’s man (43) overlijdt: ‘De dokter zei hem: “Meneer, u bent kerngezond”’