Elines zoon (14) verongelukt: ‘Hij dacht waarschijnlijk dat de treinen niet reden’

“Het was waanzinnig mooie winterweek, met veel sneeuw,” weet Eline nog. Ze woont met haar twee kinderen in de woonwerkgemeenschap Rijkshemelvaartdienst; een artistiek ingericht terrein aan de rand van Amsterdam, bewoond door kunstenaars. Zelf maakt Eline films en is ze docent op de Fotoacademie.

Broertjes en zusjes

Elines zoon Milo is vaak te vinden op het terrein, spelend met vrienden. Hij is hier, zoals veel kinderen, geboren en opgegroeid. De gemeenschap is hecht. Buurvriendjes voelen als broertjes en zusjes. Iedereen kent elkaar.

Echt gelukkig

Met zijn veertien jaar is Milo bezig om zich los te maken van zijn ouders. “Hij was altijd overal voor in. We zwommen veel samen, maar de laatste keer toen ik vroeg of hij mee ging, wilde hij niet. En tien minuten later ging hij toch, met zijn vrienden.”

Maar dat is een logische ontwikkeling voor een kind van zijn leeftijd, weet Eline. “Het ging goed met hem. Milo was geliefd en had zijn plek gevonden. Op het moment dat hij overleed, was hij echt gelukkig, al had hij wel wat meer vrienden gewild.”

Open wonden

“Ik was gewoon thuis toen het gebeurde. Ik had het achtuurjournaal gekeken en ruimde de afwasmachine in. Op de achtergrond luisterde ik naar Nooit meer slapen, een liedje van Doe Maar. Jij bent weggelopen, open wonden genezen met de tijd, maar zeg me dat het overgaat zong hij. Ik heb het nummer drie, vier keer geluisterd.” De extra lading die deze tekst later krijgt, blijft bizar voor Eline.

Want tijdens dit nummer, hoort en ziet Eline steeds meer ambulances in de buurt. “Wat is er aan de hand, joh, dacht ik.” Ook in de buurtapp volgt bericht op bericht. Misschien een ongeluk?

Waar is Milo?

“Op een gegeven moment dacht ik: waar is Milo nu eigenlijk?” Een paar uur eerder vertrok hij naar een vriendje van een paar huizen verderop. Dus belt Eline zijn moeder, maar ze neemt niet op. “Dat durfde ze niet. Zij bleek op dat moment op de plek van het ongeluk.”

“Ga kijken of Milo bij zijn vader is!’ snauwde ik naar mijn oudste zoon.” Ook Milo’s vader woont in de woongemeenschap. Elines oudste zoon gaat op onderzoek uit, maar Milo is nergens te bekennen. Eline: “Toen begon ik me zorgen te maken.”

'Toen trok ik meteen mijn jas aan en ben ik gaan rennen'

Op het balkon tuurt Eline naar het groeiend aantal ambulances, als beneden een buurman langskomt. “Hij zei: ‘De politie wil dat je thuisblijft, ze willen iets tegen je zeggen.’ Toen heb ik meteen mijn jas aangetrokken en ben ik gaan rennen.”

Geen treinen

Een paar uur eerder. Het avondeten is net klaar en Milo wil nog even bij zijn buurjongen spelen. “Eigenlijk was er lockdown, maar hij mocht gaan.” De twee vrienden mogen van de buurvrouw nog best even naar buiten, met al die prachtige sneeuw.

“Toen vonden ze het een leuk idee om een stukje te lopen en kwamen ze uit bij het spoor, hier vlakbij," vertelt Eline. "Door de sneeuwval reden er de dagen ervoor geen treinen. Ze dachten, denk ik, dat ze nog steeds niet reden. Maar ze reden wél.”

Over het hek geklommen zetten de jongens een paar stappen op het spoor. De trein die nadert, zien ze niet. Milo’s vriend wordt door de luchtdruk weggeblazen en verliest zijn bewustzijn. Eenmaal bijgekomen rent hij in paniek naar huis om zijn ouders te halen.

Het einde

Eline: “Toen ik aankwam bij het spoor werd ik opgevangen door de politie. Ze wilden me in een busje duwen, maar ik weigerde. Toen zag ik Milo’s vriendje in een ander busje zitten. Ik trok de deur open, keek hem aan en vroeg: 'Wat is er gebeurd?’ Ik weet niet meer wat hij antwoordde, maar toen wist ik het: dit is het einde van Milo.”

Wat er bij Eline gebeurt op dat moment? “Ik was in shock en trok een muur op, ik voelde niet eens paniek. Al snel veranderde dit in dat ik van alles moest regelen.” Om weg te blijven van het verdriet? Misschien, dat weet ze niet. “Ik kon het gewoon niet bevatten. De dood is zo abstract. Ik snap het nog steeds niet, eigenlijk.”

Kracht van een gemeenschap

De gehele woongemeenschap laat alles uit de handen vallen en rukt uit om Eline en haar gezin bij te staan. “Een weeklang heeft iedereen voor ons gezorgd. Milo lag in ons gemeenschappelijke restaurant opgebaard, en er was altijd iemand bij hem.”

Daar stopt het niet. Elke dag wordt er door de hele gemeenschap gekookt en met elkaar gegeten. “Al kreeg ik geen hap door mijn keel, er stond altijd wel iemand voor de deur die vroeg: ‘Heb je al gegeten? Wil je een tosti of soep?’ Hoe verdrietig ik ook was, op dat moment hield ik van mijn buren.”

Milo’s kist wordt met de meest kunstzinnige creaties beschilderd. Eline zelf legt Milo’s lievelingskoekjes -Oreos- bij hem in de kist. “Ik werd compleet opgevangen en gesteund”, weet Eline nog. Een hartverwarmende periode waarin de kracht van een gemeenschap ervoor zorgt dat liefde overheerst. “Ik weet niet hoe ik het alleen had moeten doen.”

Milo’s stem

In die tijd merkt Eline pas echt goed wat voor gat Milo achterlaat en voelt ze het verlangen hem een stem te geven. Hem levend te houden. En dat doet ze op verschillende manieren.

'Zijn dood heeft ook iets moois gebracht, hoe raar dat ook klinkt'

Door dag en nacht een kaars te branden bij het altaar in haar woonkamer. Door de graffitikunst op de plek van het ongeluk, het geplaatste bankje bij het meertje waar Milo altijd zijn verjaardag vierde, en, “ik kon niet anders”, een film te maken over wie Milo was (zie kader).

Bullshit

Al deze en andere manieren om Milo bij zich te houden, hebben nog een reden. “Ik ben bang dat ik dingen vergeet. Dat frustreert me,” vertelt Eline. “Ik wil hem vasthouden zoals hij was, zo puur mogelijk. Ik neem zijn foto mee op vakantie en ik praat over hem. Milo’s dood geeft naast verdriet, ook juist veel liefde en kracht. Wat nu overblijft is de kern van het leven. De bullshit is weggevallen. Ik maak me niet meer druk om wat anderen vinden of doen, ik heb het ergste al meegemaakt. Dus zijn dood heeft ook iets moois gebracht, hoe raar dat ook klinkt.”

Mirjam over haar zoon Tonio (21): ‘Ik wist meteen: hier komt hij niet levend uit’

Lees ook over:

Mirjam over haar zoon Tonio (21): ‘Ik wist meteen: hier komt hij niet levend uit’

Blog Anemoon | ‘De avond van het ongeluk schoot ik als vanzelf in de overlevingsstand'

Lees ook over:

Blog Anemoon | ‘De avond van het ongeluk schoot ik als vanzelf in de overlevingsstand'