Anita’s man (43) overlijdt: ‘De dokter zei hem: “Meneer, u bent kerngezond”’

21 november 2023 · Leestijd 6 min

· · · ·

Anita (46) vond de dood altijd iets engs. Maar als haar gezonde, sportieve man Joeri onverwachts overlijdt, ervaart ze dat het ook anders kan. “Ik heb nog nooit zoveel liefde gevoeld in huis.”

De negentienjarige Anita leert op station Leiden Centraal haar collega Joeri kennen. “Het was echt gelijk dolle pret met hem,” lacht ze. Maar de vonk slaat voor Anita nog niet meteen over, ze zit al in een relatie.

Enkele jaren later krijgt ze een zoon, Samir. “We hebben nog een filmpje waar Joeri hem in de kraamweken staat te verschonen. Toen hadden we allebei nog geen flauw idee dat hij Samirs vader zou worden.”

Vriend en vader

Haar relatie gaat enkele jaren later uit. Anita en Joeri verliezen elkaar in die tijd uit het oog. Maar een jaar later loopt ze hem toch weer tegen het lijf. “Vanaf toen was het meteen dik aan,” grijnst ze. “Ik was zijn eerste liefde, hij was een beetje een laatbloeier. Maar hij ontpopte zich echt als een fantastische vriend, en als vaderfiguur voor Samir.”

Vrolijke fluiter

“Voor de buitenwereld was Joeri echt een lieve, zorgzame, vrolijke fluiter.” Maar thuis, bij Anita, Samir en de twee zoons die later nog geboren worden, bestaat er ook een andere kant van Joeri.

Want naast lief en zorgzaam is Joeri ook onzeker en perfectionistisch. “Als een collega om drie uur ’s nachts met het vliegtuig moest, dan appte hij hem midden in de nacht nog om diegene een goede reis te wensen.” Joeri wil het graag voor iedereen goed doen, maar daarmee vraagt hij ook veel van zichzelf. “En dat viel hem vaak zwaar,” legt Anita uit.

Hartritmestoornis

Daarnaast werkt hij, naast zijn kantoorbaan, als sportinstructeur. Hij is daarom altijd veel met zijn gezondheid bezig. “Ik drink wel eens een wijntje of rook een sigaretje,” vertelt Anita. “Joeri vond dat verschrikkelijk en zei dan: ‘Je moet wel goed voor jezelf zorgen hè!’”

'Meneer, u bent kerngezond. Er is niets om u zorgen over te maken'

Het is daarom compleet onverwachts als hij tijdens één van zijn lessen ineens bewusteloos raakt en van het podium rolt. Met de ambulance gaat Joeri naar het ziekenhuis. Daar zien ze dat hij last heeft van een hartritmestoornis.

Kerngezond

“Meneer, u bent kerngezond. Er is niets om u zorgen over te maken.” Met deze mededeling wordt Joeri twee weken later, na allerlei tests, weer naar huis gestuurd. Bij een second opinion krijgen ze hetzelfde te horen.

Het kost Joeri tijd, maar langzaam bouwt hij weer vertrouwen op in zijn eigen lichaam. Hij voelt zich goed en heeft anderhalf jaar lang nergens last van.

Toch niet wéér?

Het is nog vroeg, zondagochtend. Joeri staat op om sportles te geven en Anita draait zich nog even om. Ze wordt even later gewekt door het geluid van een rinkelende telefoon. Het is een vriendin van Joeri, die altijd zijn les volgt: “Aniet, het gaat hier niet goed. Joeri is neergegaan en wordt gereanimeerd.”

'Joeri geeft nooit op'

Anita springt uit bed, en stapt in haar pyjama meteen in de auto. “Ik was vooral pissig: hoe kon dit nou toch wéér gebeuren?” vertelt ze.

Nooit opgeven

Als ze Joeri ziet, gilt Anita de longen uit haar lijf. “Ik hoopte dat als ik maar hard genoeg schreeuwde, hij weer terug zou komen.” Ze heeft er zelf vertrouwen in dat het goed komt, ook al waarschuwt de ambulancebroeder Anita om zich op het ergste voor te bereiden. “Dan kennen jullie mijn man nog niet hoor, dacht ik. Joeri geeft nooit op.”

Op weg naar het ziekenhuis is Anita daarom hoopvol. “Maar toen ik binnenkwam, zag ik het. Hij was zo wit, en zo ver weg.” Als Joeri’s moeder ook arriveert, horen ze dat hij niet meer terug gaat komen. Ze zitten bij hem als hij van alle apparaten wordt afgekoppeld.

Doodeng

“Ik ben opgevoed met het idee dat de dood eng is. Daar moet je vooral niet bij willen zijn,” vertelt Anita. “Maar het ging hier om Joeri, om mijn man. Hij was niet eng.” Ze gaat naast hem liggen, haar pyjama heeft ze nog altijd aan. “Ik heb zijn armen om me heen geslagen en met hem geknuffeld. Het voelde net als een paar uur eerder, toen we nog samen in bed lagen.”

Huize herrie

Zodra het kan, neemt Anita Joeri mee naar huis. Zijn kist staat in de woonkamer. “We draaiden muziek en zetten hem naast de eettafel als we gingen eten. Hij was er gewoon bij. Ik heb nog nooit zoveel liefde gevoeld in huis.”

'Ik heb nog nooit zoveel liefde gevoeld in huis'

Ook het afscheid houden ze samen met naaste familie thuis. “Joeri was een echte huisman, die had niet naar zo’n uitvaartcentrum gewild. Het was zoals altijd gewoon lekker huize herrie hier,” glimlacht Anita.

Het wordt dan ook geen typische afscheidsdienst met speeches. “Als je wat wilde zeggen, dan deed je dat. Maar het hoefde niet. Iedereen wist van elkaar wat we voor hem voelden.”

Knapperd

In een felgekleurde auto gaan ze met hem naar het crematorium. Aan de zijkant hangen foto’s van hem. “Zo kon iedereen zien wat voor een knapperd hij was,” grijnst Anita.

Onderweg rijden ze nog langs de twee sportscholen waar hij lesgaf. Daar staan honderden mensen met ballonnen en vuurwerk langs de weg om Joeri een laatste eer te bewijzen. “Dat was zo gaaf. De kinderen dachten dat hun vader beroemd was.”

Kattengrit

Na zes weken mag Anita Joeri’s as ophalen. “We aten Bossche bollen, want we waren eindelijk weer compleet als gezin. De kinderen hadden zelfs een ‘welkom thuis papa’-slinger geknutseld.”

'We waren eindelijk weer compleet als gezin'

Op een zonnige dag scheppen ze zijn as over in een urn. “We gingen er heel relaxt mee om, ook mijn kinderen. Die zeiden dan dingen als ‘oh, het is net kattengrit’,” lacht Anita. “We voelen hem nog overal om ons heen, dus dit was slechts het laatste stukje papa dat nu thuiskwam.”

Altijd samen

“In alles vieren we hem, en is hij bij ons.” Soms zelfs letterlijk. “De urn staat wel eens bij ons op de bank,” vertelt ze. “En mijn jongste zoon slaapt er ook regelmatig mee. Hij is zelfs mee geweest op vakantie naar Oostenrijk. Tegen de schoonmaakster van het appartement zei ik: ‘Niet schrikken, er staat hier een urn.’”

“Ik had hem zo gegund dat hij was blijven leven,” zegt Anita. “Maar alle liefde die wij nog iedere dag ervaren, geeft troost. Hij wordt ontzettend gemist, maar voelt ook nog zo dichtbij. Hij is er altijd.”

Caty (57): ‘We keken elkaar liefdevol in de ogen en het volgende moment staarde ik in zijn lege blik’