Column Liesbeth Rasker | ‘Om 1 over 12 begint een jaar waarin zij nooit heeft geleefd’
De glazen gevuld, de mensen vrolijk, en de tafel gedekt. Maar Liesbeth Rasker denkt tijdens het oudejaarsdiner aan de belangrijkste vrouw in haar leven, die recent overleed.
Met een naïeve voortvarendheid bood ik aan om de soep te maken voor het oudjaarsdiner. Dat leek me een overzichtelijke taak, ook goed uit te voeren voor iemand die nooit kookt. ‘Weet je het zeker?’ zei de vriendin die allang inzag dat ik niet in staat was soep te maken, wat verder weinig met de soep te maken had, of met mij, en alles met wat er dat jaar was gebeurd.
Ik had een week om de boel voor te bereiden, deed pas op de dag zelf inkopen, omdat ik vergeten was dat ik had aangeboden de soep te maken, en stond vloekend tierend en huilend in de keuken, want ik kán verdorie helemaal geen soep maken. Nooit niet, maar toch zeker absoluut niet vandaag.
'Zo werd ze de belangrijkste vrouw in mijn leven'
Het was zo’n zeven maanden nadat ik haar had begraven. De vrouw die ik ‘de belangrijkste vrouw in mijn leven’ noem. Ze was de beste vriendin van mijn moeder, al sinds ze 17 waren. Mijn moeder die ik in dat jaar van de soep zo’n 20 jaar daarvoor eveneens had begraven. En toen dat gebeurde, ik was 10, nam haar vriendin het stokje over. ‘Ik hou wel een oogje in het zeil,’ beloofde ze haar hartsvriendin. En zo werd ze de belangrijkste vrouw in mijn leven.
Ze leerde me dat ’s nachts altijd alles erger is. Dat je niet alle knopen in je leven meteen door moet willen hakken, want daar heb je nog alle tijd voor. En als ik dusdanig in de knoop zat en niet meer wist welke kant op te gaan, als het water me aan de lippen stond, dan zei ze ‘ach je moet maar zo denken, het is in ieder geval goed voor je memoires.’
Golf
Razend maakte het me, dat ik uitgerekend háár nu niet kon bellen nu het water me al maanden aan de lippen stond. Of eigenlijk, nu ik hulpeloos op zee dobberde en de rustige kade wel kon zien, maar geen idee had hoe er te komen. Steeds als ik dacht mijn bootje onder controle te hebben klotste er weer een gigantische golf over me heen en lag ik bedolven onder een hoos tranen. Zeker nu aan het eind van het jaar, als het gaat over samenzijn en familie, en je een vredige feestsfeer door de strot wordt geduwd die ik altijd al moeilijk te verteren vond, maar die nu nog bitterder smaakte.
Zonder soep stond ik een half uur te laat op de stoep bij mijn vriendin, de tafel gedekt, mensen vrolijk, glazen gevuld. Zo’n avond gaat voorbij en je praat zonder wat te zeggen en je luistert zonder wat te horen. Ik dacht aan haar. Aan hoe als het straks 1 over 12 zou zijn, we aan een jaar beginnen waarin zij nooit had geleefd. En hups daar kwam weer een golf, want opeens voelde het alsof ik haar achterliet in 2018, alsof met het ingaan van 2019 ze pas echt dood was.
'Het is in ieder geval goed voor de memoires'
Met zo’n universeel gevierd verstrijken van tijd dringt het dieper dan ooit tot je door dat er iemand niet mee gaat. Elke jaarwisseling weer, denk ik aan die twee vrouwen die niet meer meegaan, en hoe ik wéér aan een jaar moet beginnen dat zij niet kennen. Dan proost ik op iedereen die er niet bij kan zijn, zet me schrap voor een nieuwe golf, en zo dobberen we voort, want dat is alles wat er is, en het is in ieder geval goed voor de memoires.
Lees ook over:
Blog Marieke | ‘Ik wilde 2017 niet loslaten, waarin ik KJ achter moest laten’
Lees ook over:
Tara (21) verongelukte op Bonaire: ‘We zaten aan het kerstdiner toen de telefoon ging’
Tekst & Foto: Liesbeth Rasker
