Blog Charlotte | Een golf van her­in­ne­rin­gen stroomt uit de vouwwagen

De vouwwagen staat weer op de oprit. En als ik hem zo zie staan, ben ik er direct opnieuw verliefd op. De vouwwagen heeft twee jaar in de opslag gestaan en het voelt als een emotioneel weerzien.

Ik laat mijn hand over het zeil gaan. Het roept het heerlijke ontspannen campinggevoel op. Ik zie de tent al uitgeklapt op een bosrijk plekje staan. De lampjesslinger met het gedimde licht om de tent heen, waardoor we ’s avonds altijd zo lang mogelijk buiten wilden blijven zitten.

Herinneringen

Zodra ik de laadbak open doe, stroomt een grote golf van herinneringen de bak uit. Van de veel te felle campinglamp die we elk jaar toch weer een avondje uitprobeerden, de donkerblauwe parasol die Koos overal mee naar toe nam om altijd een schaduwplekje te hebben, het kleurige Hema-servies, de bamboe-koffiekopjes waar de koffie niet meer helemaal uitgepoetst kon worden, tot de plankjes die Koos bij de dichtstbijzijnde Franse bouwmarkt op maat had laten zagen toen we op drassig grasland de pootjes niet waterpas kregen.

We waren dol op onze vakanties met onze vouwwagen, die we na een lange en weloverwogen zoektocht hadden gekocht. Uiteindelijk zijn we er vier keer mee op pad geweest. Koos en ik stelden ons voor dat we hier de komende jaren vakantie mee zouden vieren en daarna zouden overstappen naar een camper.

Mijmeren

We mijmerden op zomerse avonden vaak over pensioensreisjes die we zouden maken waarbij we wekenlang door Europa zouden dwalen met z’n tweeën. Met de kinderen vonden we dit niet ideaal, maar onze tijd zou nog wel komen.

Niet dus.

De harde werkelijkheid is dat ik hier nu, zonder Koos maar met natte ogen, naast onze vouwwagen op de oprit sta met al onze herinneringen en dromen gevangen in de laadbak.

We zouden dit jaar met het vliegtuig naar een zonnige bestemming vliegen, omdat ik compleet blokkeerde bij het idee dat ik in mijn eentje met mijn wijntje bij de tent zou zitten in de avond. Mijzelf kwellend kijkend naar ogenschijnlijk gelukkige gezinnetjes die ook zo van het campingleven hielden.

Door alle coronaperikelen kon die escape helaas niet doorgaan.

Pijnlijke emoties

Nu overvalt mij de blijdschap en de ontroering dat ik onze geliefde vouwwagen weer in mijn armen sluit. Er kleven pijnlijke emoties aan. Maar zelfs de vouwwagen vertegenwoordigt Koos en al die momenten dat we ons gelukkig prezen.

Deze zomer zal de vouwwagen weer dienst doen. En ik hoop dat we dwars door alle pijn en gemis heen weer avonden lang zullen genieten van de lichtslingers en spelletjes aan de gammele campingtafel.

Soms twijfel ik aan mijn aanpak van trotseren en doorleven van het immense verdriet. Maar ik kan gewoon niet anders. Ik wil onze jongens voorleven dat je in je leven in de zon maar ook in de regen, hagel en bij donderslagen kunt genieten van wat was en wat is.