Blog Charlotte | Stilgezet in de tijd, opnieuw

Niet wie ik dacht

Het is zondagavond. Mark Rutte verschijnt op de televisie voor een persconferentie. De jongens zitten naast mij op de bank. Ze herkennen hem. Van Lucky tv. De woorden van de minister-president worden naast mij vooral met grappige opgezette stemmetjes herhaald.

Maar de boodschap is allesbehalve grappig.

‘Kom de komende tijd niet te dicht bij elkaar in de buurt. Beperk je sociale contacten. En vanaf morgen gaan de scholen dicht.’ Het grijpt mij naar de keel.

Ik heb net alles onder controle. Het ritme waarin ik kan zorgen, rouwen, plezier hebben. Ik haak zo fijn aan bij het doorgaan van het alledaagse leven. De jongens die elke dag op tijd naar school moeten, mijn werkdag waar ik heerlijk even in andere omgeving ben, kopjes koffie met vriendinnen in het dorp en de nodige momenten voor mijzelf. Ik leun op de wereld om mij heen. En nu blijkt die wereld waar ik net weer wat vertrouwen in kreeg, toch niet te zijn wie ik dacht.

Opnieuw.

Stilgezet in de tijd

Twee dagen lang marcheer ik als een robot door het huis. Geef ik iedereen te eten, zet ik de jongens aan het schoolwerk. En tussendoor stromen de tranen en denk ik: ‘Ja maar… ik was nog niet op volle kracht, ik kan dit nog niet alleen.’

Dan voel ik langzaam ruimte ontstaan voor een ander perspectief: natuurlijk kunnen wij dit. Vijf jaar geleden toen Koos zijn diagnose kreeg is ons leven ook volledig onderuit gehaald. Niets klopte meer. We moesten onze agenda en al onze plannen en dromen bijstellen. Een onzekere toekomst tegemoet.

‘We genieten van de kleine dingen. Huilen om de kleine dingen.’

We leerden met vallen en opstaan hoe je door angst en onzekerheid heen, thuis je eigen wereld kunt creëren. Stilgezet in de tijd, de dagen één voor één doorleven. Genieten van de kleine dingen. Huilen om de kleine dingen.

Tent in de tuin

In de periode van Koos zijn ziek zijn maakten wij ook onze eigen wereld in de achtertuin. Zo wilden de jongens op avontuur. We haalden alle camping spullen uit de schuur en zetten de tent op in de tuin. Luchtbedden, slaapzakken, zelfs de hond mocht logeren in de tent. De jongens genoten ervan. En wij genoten met hen.

‘Het belangrijkste is blijven ademen.’

Dit moet lukken. Het belangrijkste is blijven ademen. En daarna een rustige en fijne omgeving creëren waar de jongens en ik het volhouden. En dan komen er vanzelf weer andere tijden aan. Want zo gaat dat, in het leven.