Blog van Petra | ‘Het lijkt alsof ik twee personen ben’

Het is niet wat het lijkt

Vijftien maanden na het overlijden van Laura, lijkt het alsof er al weer veel normaal verloopt. Ik maak mijn uren op mijn werk en kom mijn sociale verplichtingen na. Maar het is niet altijd wat het lijkt.

‘Ik stap in een rol’

Vooral op mijn werk is het alsof ik weer prima functioneer. Als ik daar ben stap ik in een rol, want ik ben daar om te werken en niet om te rouwen. De mensen waar ik voor zorg, hebben recht op wat ze nodig hebben en het zou niet passend zijn als ik daar aan mijn eigen rouwbehoefte tegemoet zou komen.

‘Je weet niet wat je ziet als ik aan het werk ben’, zeg ik wel eens tegen een vriendin.

Op de woning probeer ik de bewoners op een gestructureerde manier, een fijne dag te bezorgen. Het liefst met een beetje humor, en als ik eerlijk ben, heb ik het er zelf ook nog naar mijn zin. ‘Je weet niet wat je ziet als ik aan het werk ben’, zeg ik wel eens tegen een vriendin.

Iemand anders

Want als ik thuis ben, ben ik iemand anders, eigenlijk mijn echte zelf. Dan ben ik niet meer de zorgende begeleider die weet hoe je iemand de dag door helpt, die voor elk probleem dat zich voordoet, groot of klein, naar een oplossing zoekt. Dan lukt het me niet te genieten en staat het huilen me nader dan het lachen. Dan heb ik zélf behoefte aan een luisterend oor en iemand die keer op keer aan wil horen hoe verdrietig ik nog steeds ben.

Chaos

Thuis is de rouw, want ikzelf ben rouw. Daar heeft Laura rondgelopen en hangen de kasten nog vol met haar kleren. Daar liggen haar schriften en schoolboeken nog. Overal in huis zijn plekjes met achtergebleven herinneringen. Thuis is de chaos, fysiek, maar vooral in mijn hoofd. Want rouw geeft chaos. Ik kan er maar moeilijk vat op krijgen, terwijl ik juist behoefte heb aan rust en orde.

Verschil

Er is een groot verschil tussen wanneer ik op mijn werk ben of thuis. Dat verschil moet er zijn, want doordat ik op mijn werk even in mijn rol als begeleider kan stappen, wissel ik de pijnlijke rouw af met een beetje rust aan mijn hoofd. Ik heb daar het gevoel dat ik me nuttig kan maken en me zinvol bezig houd. Als goede tegenhanger voor wanneer ik thuis de zin van het leven maar moeilijk kan vinden. Maar het verschil is ook een valkuil, omdat door hoe ik overkom, het lijkt alsof het beter met me gaat dan dat het in werkelijkheid is. En er daardoor te veel van me gevraagd kan worden.

‘Het lijkt alsof ik twee personen ben’

Ik verbaas me er over als ik die verschillen in mijn hoofd naast elkaar zie bestaan. Op mijn werk vrolijk, zorgend, met humor en sturend. Thuis de in -en inverdrietige moeder, die er nog zó doorheen zit en niet verder wil en kan kijken dan de dag die er op dat moment is. Het lijkt wel alsof ik twee personen ben en alle twee zijn ze echt. Het kost enorm veel energie die personen tegelijkertijd te zijn, maar beiden zijn nu nodig om verder te komen, op de lange weg van rouw.