Blog Petra Walinga – Het leven doet pijn

Schaduw

Wat is het deze maand mooi weer. Ik ben veel buiten, ik houd van de zomer. Maar ten diepste genieten kan ik niet. Hoewel de zon uitbundig schijnt is er altijd de schaduw van het verdriet om Laura. De natuur is fris en groen. Nieuw leven barst uit de aarde. De sfeer van de zomer maakt dat ik de pijn nog meer voel. Hoe kan ik het verdragen als Laura niet meer leeft?
Ik zit in de tuin en de tranen branden in mijn ogen. Het komt niet door het felle licht van de zon, maar ik huil omdat ik zo verdrietig ben.

Het contrast is te groot

Het contrast tussen de zomer en het verliezen van mijn kind is te groot. Het leven doet er zeer door. Omdat ik alle dingen aan haar link en haar overal zie, is er voortdurend de confrontatie dat zij er niet meer is. Het niet meer meemaakt. Er niet meer bij is. En dat geeft zo veel pijn. Ik kan me er niet voor afsluiten of tegen wapenen. Het is er op de meest onverwachte momenten.

Ik zal nooit meer dezelfde zijn

Maar ook het verdriet dat in me zit doet pijn. Soms voel ik echte pijn op de plek waar mijn hart zit. Ik mis met Laura een deel van mezelf. Ik ben het kwijt en moet op zoek naar een manier om mezelf weer te vinden. Ik zal misschien ooit weer helen, maar ik zal anders zijn. Ik zal nooit meer dezelfde worden die ik was.

Radeloos

Het doet pijn als ik eraan denk hoe radeloos Laura geweest moet zijn. Hoe rot ze zich gevoeld moet hebben. Zó dat ze niet meer verder wilde leven. Dat ze zo moest lijden. Het doet pijn als ik bedenk dat ik dat niet van haar weg kon nemen en haar niet kon helpen. Het maakt me zélf soms radeloos.

Ik heb geen dochter meer

Het doet pijn als ik denk aan al die dingen die we nog samen zouden gaan doen. Het kan nooit meer. Als ik andere moeders met dochters zie, die samen dingen doen en plezier hebben… Als ik ze zie lachen… Het schrijnt. Want ik heb geen dochter meer.

Moed

Het doet pijn om zelf weer verder te moeten gaan met het leven nu Laura er niet meer bij is. Het doet pijn als ik mezelf toespreek om moed te vinden. Want ik weet, dat hoeveel moed ik ook heb, Laura er niet mee terugkomt.

Ik kan de knop niet om zetten

De pijn is er. Alleen maar pijn. Ik kan geen knop omzetten en het gevoel een middag uitschakelen. Net als Laura zelf is de pijn onlosmakelijk met me verbonden.De tranen branden achter mijn ogen en er hoeft maar niets te gebeuren of ze stromen.Ik voel de pijn. Ik moet en ga er dwars doorheen.

Daarom doet het zo veel pijn

Het leven doet pijn omdat Laura er niet meer is.
Zo groot als de wond die geslagen is, is de pijn.
Zo groot als de pijn is, is ook de liefde voor mijn meisje.
Daarom doet het zoveel pijn.