Blog Petra | Een jaar zonder Laura

Een heel jaar na

Er is een jaar voorbij gegaan. Een heel jaar na het overlijden van Laura. De laatste week van dat jaar, is een rare, stille en emotionele week. De spanning loopt op naar de datum van haar sterven toe. Elke dag duurt lang, zoals elke dag van het afgelopen jaar lang is geweest. Ik ben blij als er weer een dag voorbij is, maar ook niet, want een jaar lang zonder Laura was niet te doen, al ben ik er toch doorgekomen.

‘Ze sterft elke dag opnieuw’

Het is een onverdraaglijke gedachte dat Laura er al een jaar lang niet meer is. Dat ik haar al die dagen niet kon zien, voelen en horen. Dat ik niet kon genieten van de gewone kleine momenten met haar, haar lach en haar lieve aanwezigheid. Elke avond ging en ga ik naar bed terwijl ik de hele dag aan haar denk. Bij het wakker worden sterft ze, elke dag opnieuw, omdat ik me op dat moment steeds realiseer dat ze er niet meer is. Elke ochtend komt met mijn eerste gedachte de harde realiteit binnen: Laura is dood…

‘Had ik haar nog moeten bellen?’

De sfeer van het seizoen, die hetzelfde is als vorig jaar november, maakt dat de herinneringen aan die fatale dag en dat verschrikkelijke uur nog levendiger worden en ik keer terug in de tijd.

Afscheid

Ik keer terug naar de laatste week van Laura’s leven. Een week waarin ik haar niet meer gezien heb. Had ik haar nog moeten bellen? Of moeten opzoeken in de kliniek? Misschien zou ze dan toch nog dat beetje hoop gekregen hebben om door te kunnen gaan. Ons afscheid was een week voordat ze stierf, als ik dát geweten had, was het een ander afscheid geweest.

Heel stil…

Ik keer terug. Het is onwerkelijk en onvoorstelbaar. Het was het vreselijkste moment uit mijn leven, een moment waarvan ik hoopte dat ik het nooit mee zou maken, maar het was er. Ik keer terug en ik zie de agenten weer voor de deur staan die me kwamen vertellen dat Laura niet meer leefde. Het moment waarop ik in paniek raakte en hoorde wat er was gebeurd, maar het niet kon bevatten.

Ik keer terug naar het moment waarop ik mijn lieve meisje zag, niet zoals ik haar een week daarvoor nog had gezien, maar op een ziekenhuisbed. Het gordijn ging opzij en daar lag ze: Stil. Heel stil, in een blauw OK-jasje. Het leven was uit haar jonge lichaam weggegleden, maar ondanks dat was ze nog steeds zo mooi! Mijn dochter op wie ik zo ongelooflijk trots was, en nog steeds ben.

‘Het missen zal niet stoppen’

Een jaar zonder mijn dochter, en ook het komende jaar zal ze er niet zijn. Ik bereid me voor op nog zo’n moeilijk jaar. Want het missen van Laura stopt niet als alle seizoenen al een keer geweest zijn en alle verjaardagen zijn gevierd. Het missen van mijn Laura zal niet stoppen als ik mijn werk weer helemaal opgepakt heb, als ik op vakantie ga of lach. Het missen zal er altijd zijn, mijn leven lang.

Lieve mensen die aan ons denken

Bij het terugkijken zie ik ook iets anders dat er het hele jaar was. Wat waren en zijn er veel mensen om me heen die er voor me zijn, en meeleven. Die met mij en de jongens verdrietig zijn en voor ons bidden. Mij steunen, naar mij luisteren of een knuffel geven. Ook nu ligt er weer een grote stapel post op tafel van lieve mensen die aan ons denken. Het maakt me dankbaar ondanks het grote verdriet. Het grote verdriet om Laura dat zal blijven, maar al die mensen helpen me een beetje het te dragen.