Blog Sarah | Tijdens deze crisis denk ik aan jou, mam

Het is crisis. En zo vaak tijdens deze crisis denk ik aan jou, mam. Je voelt heel dichtbij. Alsof je je hand op mijn schouder legt en wilt zeggen dat alles goed komt.

Ik mis je en tegelijkertijd ben ik ergens dankbaar dat je je destijds niet eenzaam ziek hoefde te voelen en dankbaar dat wij tot dat allerlaatste moment heel dichtbij jou konden blijven. Hoe hadden we je ooit los moeten laten als we je nog eerder hadden moeten laten gaan?

We konden elkaar vasthouden om los te laten. En zo kunnen we je nu loslaten, oftewel je op een andere manier vasthouden. Heel dichtbij. Toen. En altijd.

Al die mensen

Ik denk aan al die mensen die ziek zijn, aan de mensen die verliezen, de mensen die naar adem happen en aan de mensen die lucht nodig hebben. Aan de mensen die snakkend naar adem worden opgenomen en aan de mensen die eenzaam sterven.

Ik denk aan alle mensen die zorgen en die dag in dag uit oog in oog staan met de pijn van een ander en met de dood. De mensen die van heel dichtbij blootgesteld worden aan deze pandemie en ‘s avonds in bed hun tranen over hun wangen voelen rollen.

Ik draag jullie op handen. Jullie en iedereen die dat nu nodig heeft. Ik draag en houd vast, tot de pijn voorbij is, de tranen gedroogd zijn en tot de slotcoupletten niet meer continue gespeeld worden. Met een applaus voor de zorg.