Blog Petra | 'Er gaat een alarmbel bij me af als ik de blik in zijn ogen zie'

3 augustus 2022 · Leestijd 3 min

· ·

Petra krijgt tijdens haar vakantie een heftig bericht waardoor haar eigen rouw ineens weer volledig aanwezig is. Ze voelt zich machteloos, tot ze bedenkt wat haar te doen staat.

“Er is iets gebeurd,” zegt Wydo ineens. Hij is met zijn vriendin een avondje bij mij op de camping, en we zitten ontspannen te praten. Hij kijkt me indringend aan, waardoor ik aandachtiger naar hem luister dan daarvoor. Ik weet niet wat er komt, maar er gaat een alarmbel bij me af als ik de blik in zijn ogen zie.

Ontsteltenis

“Er is gisteren een jongen uit het dorp overleden,” vertelt Wydo. “Plotseling, door een ongeluk. Misschien weet je wie het is.” Terwijl hij praat zie ik de ontsteltenis op zijn gezicht en op dat van zijn vriendin. Zij kennen de jongen. Hij had dezelfde leeftijd die Laura nu ook zou hebben. En nu is hij zomaar uit het leven weggerukt. Wat een verdriet….

Ik denk aan zijn ouders en in welke situatie zij zich bevinden. Ik heb ongelooflijk met hen te doen. Ik kan het me zo goed voorstellen hoe het er nu bij hen thuis aan toe gaat. De schok, het ongeloof. Het immense verdriet dat er ineens is, maar nog niet te bevatten is. Het regelen van een begrafenis en alles wat daar bij komt kijken. In stilte bid ik hen moed toe en kracht om het allemaal aan te gaan.

Raakvlakken

Hoewel ik de jongen en het gezin waar hij uitkomt niet ken, merk ik dat het bericht me raakt. In de loop van de avond dringt het steeds meer tot me door. Er zijn zoveel raakvlakken met wat mij is overkomen toen Laura stierf. Door het abrupte stoppen van zijn leven en dezelfde leeftijd komt het heel dichtbij.

Van slag

Ik ben een week van slag. Mijn eigen pijn is door deze gebeurtenis aangeraakt en mijn rouwproces is ineens weer in volle hevigheid voelbaar. Alsof er onverwacht een grote bak met rouw en verdriet over me wordt uitgestort. Ik huil om het verlies van deze jongen, en ik huil om mijn eigen meisje dat ik zo intens mis. En als ik later bij mijn huisarts en psycholoog ben, stromen mijn tranen alweer.

Waarom?

De vraag naar de zin hiervan komt met kracht naar boven. Waarom? Waarom een geliefde jongen met een mooie toekomst in het vooruitzicht? Waarom zoveel verdriet voor de mensen die hem moeten missen? Maar ook de waaromvraag in mijn eigen leven komt naar boven. Waarom Laura? Mijn lieve dochter?

Ik voel me machteloos. Want het antwoord op de waaromvraag is er niet.

Steun

Het enige dat ik in met mijn machteloosheid kan doen, is steun geven aan de ouders en het gezin waar deze jongen deel van uitmaakte. Ik neem me voor om hen een kaart te sturen. Omdat ik uit ervaring weet dat het een beetje kan troosten als er mensen zijn die mijn verdriet zien. Ook al ken ik deze ouders niet, ik wil ze laten weten dat ik aan ze denk. En dat er meeleven is van een moeder die weet wat ze doormaken.

Blog Petra | ‘Twee lieve kinderen, twee totaal verschillende rouwprocessen’