Blog Petra | ‘Twee lieve kinderen, twee totaal verschillende rouwprocessen’

Het is november en ik wandel mijn vaste rondje naar de begraafplaats, de plek waar twee van mijn kinderen begraven zijn.

Ik loop hier vaak, het hele jaar door. In de winter als het grijs is, en tijdens de lente wanneer het jonge groen zich weer laat zien. Op de zomeravonden wanneer het licht is en als alles bloeit. Of zoals nu, als het herfst wordt en de bladeren kleuren. In deze maand, waarin de sterfdagen van Laura en Lennard vallen, bezoek ik hun graf vaker.

De natuur huilt mee

Veel van wat ik bedenk over mijn rouwproces zie ik terug in de natuur. De kou van de rouw in de winter. Of de kleine sprietjes groen in het voorjaar, als lichtpuntjes in de donkere periodes. Door het vallen van de bladeren in de herfst, lijkt het alsof de natuur met me meehuilt.

‘Het geeft me troost om mijn gevoelens te vertalen naar de seizoenen van het jaar’

Ik weet niet precies waarom, maar het geeft me troost om mijn gevoelens te vertalen naar de seizoenen van het jaar. Alsof ik me eraan vasthoud dat het niet altijd even koud en donker zal zijn in mijn leven. Dat er uitzicht is naar een betere tijd en naar het terugzien van mijn twee jongste kinderen. Dan zal het voor altijd zomer zijn.

Twee keer missen

Al vier jaar lang, sinds Laura overleed, maak ik deze wandeling. Het helpt me om mijn hoofd een beetje leeg te maken en letterlijk bij hen stil te staan. Twee lieve kinderen, twee totaal verschillende rouwprocessen. Twee keer missen, mijn leven lang. Bij het ritme van de stappen die ik zet, cirkelen mijn gedachten om hen heen.

Lieve weemoed

Aan Lennard denk ik terug met lieve weemoed. Wat was hij dapper en ook vrolijk, ondanks zoveel lijden dat hij moest doorstaan. Zijn snuitje dat lachte als de wind over zijn wangetjes streek, zijn lieve scheve handjes, zó karakteristiek voor hem. De regenboog die een mooie rol speelde tijdens en na zijn begrafenis, nu alweer tien jaar geleden.

‘Wat was hij dapper en ook vrolijk, ondanks zoveel lijden dat hij moest doorstaan’

De rouw om Laura is intenser. Terwijl ik met heel veel liefde aan haar denk, leef ik met een groot gat in mijn hart. Haar zelf gezette stap naar de dood, heeft grote gevolgen voor de rest van mijn leven. Hoewel ik met vallen en op staan verder kom, merk ik dat ik er nog lang niet ben. En dat het missen van twee kinderen een opgave is die nooit af zal zijn.

Druppels

Als ik aankom kijk ik naar Laura’s graf. Haar foto op het glas wordt nat door de regen. De druppels vallen op haar wangen en lopen naar beneden alsof ook zij huilt, net als ik. Als ik daar zo sta denk ik vaak: Lautje toch… Lautje… Waarom?

‘De druppels vallen op haar wangen en lopen naar beneden alsof ook zij huilt’

Daarna loop ik naar het grafje van Lennard. En ik lees de woorden die er staan. Het is alsof deze woorden, die ik tien jaar terug heb uitgekozen, nu voor mezelf zijn. Nu ik het soms niet meer weet of bij elkaar krijg: “God is trouw en geeft hoop, alles wordt nieuw”.

Alles wordt nieuw! Was het maar vast zomer…