Frank voedt Evi alleen op: 'Ze heeft haar moeder nooit gekend, maar mist haar toch'

De ideale schoondochter, zo omschrijft Frank Ester. “Energiek, warm en met echte aandacht voor mensen in haar omgeving. Ze kon geweldig luisteren, maar ook kritische vragen stellen en pikte zo de essentie eruit.”

Enorme toeter

“Het was Esters grootste wens om moeder te worden,” gaat Frank verder. Hij is vier jaar samen met Ester als ze zwanger wordt. “We waren zo blij en konden niet wachten op de toekomst.”

Esters zwangerschap verloopt normaal. “Ze had wel wat last van hormonen, maar was ook gewoon Ester. Een maand voor de bevalling stond ze nog op een dinsdagavond met haar enorme toeter carnaval te vieren in de kroeg. Dat wilde ze, blijven genieten.”

Als Evi wordt geboren, ziet Frank hoe Ester geniet. “Ze was zo blij, zo tevreden. Het was ook wennen natuurlijk, die nieuwe verantwoordelijkheid, maar dat verliep eigenlijk heel soepel.”

Iets ergs

Evi is vier maanden als Ester een avond wat gaat drinken met vriendinnen. Vol vrolijkheid verlaat ze het huis. Frank is thuis met Evi, die maar moeilijk wil slapen. “Even later werd ik gebeld door een vriendin van Ester. Ik moest nu komen, want er was iets ergs gebeurd.”

Frank geeft Evi eerst haar flesje, “want, hoe erg kon het zijn? Evi moest nu drinken.” Als de vriendin nogmaals belt en vertelt dat hij naar het ziekenhuis moet komen, zet hij Evi in de autostoel en vertrekt. “Nog steeds had ik geen idee wat er was, het ergste kwam niet in me op.”

Speciale kamer

In het ziekenhuis moet Frank naar een speciale kamer. “Toen wist ik: het is echt niet goed.” Dan hoort hij eindelijk het verhaal. “Ester was niet lekker geworden in de kroeg. Ze had het heel warm en ging even naar de wc. Tien minuten later is ze daar gevonden. Ze had een hartaanval gekregen.”

Een toevallig aanwezige arts reanimeert Ester. Ze leeft, maar ligt in coma. “De kans was klein dat ze de nacht zou overleven.”

Draadjes

Frank is er kapot van. “Het was niet te bevatten, wat overkomt me? Alsof ik in een film zat.” In blinde paniek belt hij zijn ouders en schoonouders, die meteen komen. “Toen ben ik naar Ester gegaan. En daar lag ze, aan allemaal draadjes. Ik leefde in een roes.”

“Alles wat we wilden, een gelukkig familieleven, het wás er. En in één klap viel het weg,” gaat Frank verder. “De eerste paar dagen was er nog hoop, een kans dat ze uit haar coma zou komen.” Als Frank Esters hand pakt en zij er zachtjes in knijpt, ziet hij dit als een teken. “Er leefde echt nog iets in haar. En die hoop had ik nodig, het hield mij levend.”

Hersentest

Een paar dagen later krijgt Ester een hersentest. “Dan sturen ze een pijnsignaal van haar duim naar haar hersenen, om te kijken hoe die reageren. Ik dacht dat dit gewoon een formaliteit was.” Maar dat is het niet. En de uitslag is verwoestend: Ester is hersendood.

“Ik kon het niet geloven, niet accepteren. Was de test wel goed uitgevoerd? Klopt het echt?” Esters arts bevestigt het. “Ik moest zo hard huilen,” zegt Frank geëmotioneerd. “Mijn leven ontplofte met die confrontatie.”

Vasthouden

Ester gaat van de beademing. Nu is het afwachten tot haar lichaam het opgeeft. Die nacht slaapt Frank in een bed naast Ester. “Zodat ik haar nog een keer kon vasthouden.” Esters hartslag daalt en Frank moet afscheid nemen. “Mijn ouders en schoonouders waren erbij. Het was zo bijzonder. Ester deed langzaam haar ogen open en blies toen haar laatste adem uit.”

Invulling

De eerste week na Esters overlijden ‘overleeft’ Frank door een zo mooi mogelijke uitvaart te regelen. “Dat was het laatste wat ik voor haar kon doen. Het gaf me houvast en ik kon het verdriet delen met anderen.” Om soms weg te komen van de drukte, gaat hij op pad met Evi. “Samen babyzwemmen, bijvoorbeeld. Echt even alleen zijn met haar.”

De dag na de uitvaart voelt voor Frank als vallen in een gat. “Nu was de hectiek klaar. Nu waren we echt met z’n tweeën. In mijn hoofd gebeurde van alles, maar ik zat in een roes.” Het noodzakelijke ritme dat Frank heeft met baby Evi, helpt hem door deze periode heen. “Het gaf invulling aan mijn leven. Om acht uur opstaan, luiers verschonen, voor Evi zorgen. Ik kón gewoon niet de hele dag in bed blijven liggen.”

Bijna elke avond eet Frank bij vrienden. “Het hielp mij mensen om me heen te hebben. Ik kon er gewoon bij zitten als een zombie, ze lieten mij in mijn waarde. Soms troostte ik vaker dan ik getroost werd, maar ik heb me ook nooit bezwaard gevoeld om te huilen bij iemand. Mijn verdriet mag er zijn.”

Houvast

Tien jaar is Evi nu. Op haar slaapkamer staat een foto van haar moeder. “Lange tijd kuste ze die foto elke avond voor het slapen. Ze heeft haar moeder nooit gekend, maar mist haar toch.” Ze praten regelmatig over Ester en lezen het boekje Het Wolkenhuis, over een moeder die doodgaat. “Toen Evi jong was, was ze heel bang om mij ook te verliezen. Logisch, de helft van haar ouders is dood. Haar liefde geven en erover praten, gaf haar houvast.”

Alleen

Over het algemeen gaat het alleen opvoeden van Evi Frank goed af. “Soms is het ook pittig, maar gelukkig staan mijn ouders en schoonouders voor ons klaar. Om het weekend slaapt Evi bij een van hen. Dan kan ik ook iets voor mezelf doen. Daten is bijna niet te doen, mijn wereld is klein. Een nieuwe liefde zou mooi zijn, maar niet noodzakelijk. Ik ben zelfstandig genoeg om mezelf te redden.”

Genieten

Frank leeft nu meer in het moment. “Willen we op reis? Dan gaan we, zo vaak mogelijk. We willen genieten.” Dat Ester deel is van hun toekomst, is wel zeker. “Dat stond ook op haar rouwkaart: ‘Ester is niet langer bij ons, maar zal toch altijd bij ons zijn.’” Bij Esters uitvaart mocht iedereen een herinnering aan haar opschrijven. “Inmiddels zijn we begonnen met lezen en leert Evi steeds meer over haar moeder. Zo fijn en bijzonder om te doen, ze kruipt dan helemaal tegen me aan.”

Weinig ouder-kindkoppels zijn sterker dan Frank en Evi, aldus Frank. “Juist omdat we het samen moesten doen. Dat maakt ons zo hecht, een twee-eenheid. Ze is zo’n heerlijke dochter.”

• Boer Willeam verliest zijn vrouw: ‘Ik probeer een goede vader te zijn, maar ben geen goede moeder’

  Boer Willeam verliest zijn vrouw: ‘Ik probeer een goede vader te zijn, maar ben geen goede moeder’

• Huisarts Jet verliest haar zoontje: ‘Ik dacht dat het mijn schuld was'

  Huisarts Jet verliest haar zoontje: ‘Ik dacht dat het mijn schuld was'