Blog Petra | Schrik! Ineens zie ik Laura weer

Schrik!

Tijdens een pauzemomentje scroll ik even door mijn telefoon en open Instagram. Nietsvermoedend bekijk ik de foto’s die langs komen, tot ik ineens een foto van Laura zie. ‘Hoe kan dat nou?’, denk ik even. Ik schrik! De volgende dag staat er een herinnering op Facebook. Heimwee overvalt me. Het zijn confrontaties die ik niet zie aankomen en die me binnen een seconde van slag kunnen maken.

Bedrieglijk levensecht

Na een avond werken kom ik thuis. Nog even ontspannen en schakelen voordat ik mijn bed opzoek. Ik pak mijn telefoon en open de berichtjes die die avond binnengekomen zijn. Eén daarvan is van een vriendin van Laura. Ze heeft me een filmpje gestuurd van Lau, nadat ze gevraagd had of ik daar prijs op stelde. Natuurlijk wil ik dat filmpje graag zien en hebben. Al het beeldmateriaal van Laura dat ik nog niet eerder zag, is meer dan welkom!

‘Het lijkt alsof ze er zojuist nog was en of ze morgen zo weer binnenlopen kan.’

Ik zie het icoontje op mijn telefoon staan, maar durf er nog niet meteen op te klikken. Want, wat ga ik zien? Durf ik het wel aan?

Natuurlijk klik ik toch op het filmpje en dan ineens, zie ik Laura, dichtbij… Het is alsof de tijd terug is gedraaid. Ik kijk, en kijk, en luister. Ik slik en slik… Het filmpje speel ik minstens vier keer af en ik zuig de beelden in me op.
‘Laura!’ denk ik, ‘daar ben je!’ Het lijkt alsof ze er zojuist nog was en of ze morgen zo weer binnenlopen kan. Levensecht, bedrieglijk levensecht is wat ik zie op mijn beeldscherm.

Ik wil terug

Laura aan het praten, giebelen en kletsen met een vriendin. Ik weet niet wat ik zie, en het is tegelijk zo ongelooflijk vertrouwd. Haar stem, de intonatie, de bewegingen… Ik weet niet of ik moet lachen of huilen. Ik schrik en ik wil het zien, het in me opnemen!

‘Ik weet niet wat ik zie, en het is tegelijk zo ongelooflijk vertrouwd.’

Ik moet lachen om die gekke, lieve meid. Met haar mooie koppie, haar lieve ogen. Ik hoor haar stem en denk aan die keren dat we samen lol hadden, of dat ze me uitlachte om de raarste dingen. Ik kan haar bijna voelen! Aanraken! En wat ik op dat moment alleen nog maar weet, is dat ik terug wil.

En dan moet ik ook huilen, want aanraken en voelen, dat zal nooit meer kunnen. En samen met haar lachen om dingen is verleden tijd. Kon ze nog maar even binnenlopen. Ik kán niet meer terug. Ik kan haar alleen nog maar zien en horen via een foto of filmpje.

Herinneringen

Door het bekijken van die foto’s en filmpjes, komen de meest uiteenlopende emoties omhoog. Van blijdschap en trots, omdat ze wél even míjn dochter is! Tot intens verdriet en spijt, om het verlies en het gemis. Omdat haar leven voorbij is en dat ik zonder haar verder moet. Het is alsof alles ineens weer even stilstaat.

‘Ik kán niet meer terug.’

Toch, ondanks de schrik en het verdriet dat aangeraakt wordt, zijn al die foto’s en filmpjes me zo dierbaar. Ik heb er wel een paar tranen voor over om de mooie herinneringen levend te houden.