Blog Petra | Moet ik kiezen tussen mijn kinderen die gestorven zijn, en die nog leven?

Schuldig

Ik zit aan de keukentafel en drink nog een kop koffie met mijn zoon Wydo voordat hij naar zijn werk gaat. Er zit me iets dwars, wat ik tegen hem wil zeggen. Iets wat ik eerder met mijn andere zoon Harrold besproken heb.

Ruim twee jaar na haar sterven wordt het verdriet om Laura niet minder. Misschien leer ik een klein beetje om het me eigen te maken. Een modus te vinden om er mee om te gaan. Maar het verlangen naar haar en het missen blijft een even grote plek innemen als vlak na haar overlijden. Het beheerst een groot deel van mijn denken en er zijn dagen en weken waarop ik huil, omdat ik haar intens mis. Ik zou het liefste bij haar zijn, maar ik leef hier, en zij bij God.

‘Al mijn kinderen zijn me even lief. Maar Laura… Wat mis ik haar.’

Ik breng een groot deel van de tijd door met denken aan Laura, met de rouw om haar. Het lijkt alsof ik meer bezig ben met haar, dan met mijn jongens die hier wel zijn. En dat geeft me een schuldgevoel: krijgen mijn kinderen hier wel de aandacht van mij die ze verdienen? Doe ik ze niet tekort door in gedachten zoveel met Laura bezig te zijn? Zij doen er toch ook toe? Doe ik er niet beter aan me te richten op hén in plaats van op mijn kind dat overleden is? Ik voel me schuldig, maar ik weet niet hoe ik moet veranderen. Het gemis is te groot om aan voorbij te gaan. Al mijn kinderen zijn me even lief. Maar Laura… Wat mis ik haar.

Onmogelijk

Ik kan uit deze wirwar van gedachten maar één conclusie trekken. En dat is, dat het verliezen van mijn kind een onmogelijke gebeurtenis was, die me voor even onmogelijk dilemma’s zet. Het intense verlies, het verdriet dat er om Laura is, neemt mijn gedachten in beslag. Maar tegelijk wil ik aandacht geven aan mijn andere kinderen. Ze laten beseffen dat ze ertoe doen. Het is alsof ik heen en weer getrokken wordt tussen mijn kinderen die gestorven zijn en die nog leven.

‘Zeggen dat ik van ze houd is genoeg’

Ik probeer aan Wydo uit te leggen wat me dwars zit, en vertel hem dat hij me even dierbaar is als Laura. Dat ik om hem of zijn broer net zo veel verdriet zou hebben als hij er niet meer zou zijn. Dat ik er voor hem en voor Harrold wil zijn als het nodig is, maar dat ik tegelijk zo in beslag genomen wordt door het verlies van Laura.

Kiezen

Het voelt soms alsof ik moet kiezen tussen mijn kinderen in de hemel en mijn kinderen hier. Maar dat kan niet en het is niet nodig. Het verdriet hoort bij mijn leven, omdat Laura en ook Lennard altijd mijn kinderen zullen blijven. Net als Wydo en Harrold, die hier bij me zijn. Van alle vier mijn kinderen houd ik, anders maar evenveel. Kiezen hoeft niet, zeggen dat ik van ze houd is genoeg.