Blog Patricia | ‘Ze wenste me toe dat ik gauw beter werd’

“Hoe gaat het met je?” vraagt ze, terwijl ze me meeneemt naar haar tuin. “Goh, wat staat je tuin mooi in bloei,” zeg ik. Ze neemt mijn compliment beleefd in ontvangst en doet net of ze niet doorheeft dat ik haar vraag ontwijk. Voordat Mikki overleed zagen we elkaar regelmatig. We deden leuke dingen samen en hebben vreselijk veel met elkaar gelachen. Nu zien we elkaar nog maar mondjesmaat.

We drinken thee in haar prachtige tuin. Ondertussen vertelt ze uitgebreid over haar kinderen en haar werk, waarmee ze het ongemak tussen ons poogt te overbruggen. Ik probeer op mijn beurt naar haar te luisteren. Maar mijn gedachten zijn er niet bij.

Grappige cadeautjes

Nadat Mikki overleden was stuurde ze vaak lieve en grappige cadeautjes. Niet om me te troosten, maar om me op te beuren. Bellen of langskomen deed ze liever niet. Die ene keer dat ik haar vlak na Mikki’s overlijden onverwacht tegenkwam, keek ze geschrokken langs me heen. Ze wist niet zo goed wat ze zeggen moest en ze wenste me toe dat ik gauw beter werd. Alsof ik een ernstige griep onder de leden had die maar snel moest verdwijnen.

Kort daarop vond ik weer een lief cadeautje van haar in de bus. Ze bedoelde het goed, dat heb ik altijd gevoeld. Na een tijdje zocht ze weer vaker contact, omdat ze dacht dat ik er wel weer aan toe zou zijn leuke dingen te ondernemen. Iets ondernemen wilde ik wel, maar iets leuk vinden deed ik niet. Ik had teveel pijn en wilde vooral over Mikki praten. Er was simpelweg nog geen ruimte voor iets anders.

Echte verbinding

Moeilijk vond ze dat. Ze zei dat het juist goed zou zijn als ik ook weer aan mezelf ging denken. Alsof Mikki los zou kunnen staan van wie ik ben en wat ik voel. Mikki is met mij verweven, net zoals het verdriet wat ik voel om haar verlies. Ze mist de persoon die ik was, heeft ze me gezegd. In haar ogen zag ik de pijn die het haar deed, dat wat we samen hadden er niet meer was. En ik geef haar gelijk. Ik ben niet meer hetzelfde als toen. Ik heb voor altijd dit verdriet. Inmiddels is er ook weer ruimte voor het doen van leuke dingen. En er is zelfs weer ruimte voor plezier en een flauwe grap. Maar als er geen plaats is voor Mikki en mijn verdriet, is echte verbinding niet mogelijk.

Ook vandaag doen we weer ons best er iets van te maken. Na een lange tijd hebben we weer een poging gewaagd nader tot elkaar te komen. Terwijl ik zwijgzaam naar haar verhalen luister, besef ik dat we elkaars taal niet meer spreken. We gaan anders om met verdriet.  De alomvattende pijn door het verlies van mijn kind, is te groot voor haar om naar te kijken. Het frustreert me dat ze het niet begrijpt, en tegelijkertijd voel ik me schuldig dat ik het niet voor haar veranderen kan. We babbelen nog wat door over werk en de kinderen, maar ik zie hetzelfde in haar ogen. We beseffen allebei: we zijn elkaar kwijtgeraakt.

• Jurgen: 'Luna's (9) laatste wens was om met ons te trouwen' (Deel 1)

  Jurgen: 'Luna's (9) laatste wens was om met ons te trouwen' (Deel 1)

• Blog Patricia | Schuldgevoel

  Blog Patricia | Schuldgevoel