Blog Patricia | Schuldgevoel

‘Gedachteloos loop ik op straat, totdat mijn blik valt op een klein meisje dat me met twee grote ronde ogen vrolijk aanstaart. Ze zit met haar moeder buiten op een bankje. Ze heft haar arm op en laat me trots haar boterham zien. Ik voel mijn spieren spannen en slik de opkomende tranen weg. Ik beantwoord haar gebaar zo enthousiast als ik kan: ‘Mmm, dat ziet er lekker uit!’ Het meisje giechelt en vleit zich dicht tegen de vrouw aan, die haar vertederd aankijkt. Naast haar moeder waant ze zich veilig en beschermt tegen elk gevaar.

Daar is het weer: het schuldgevoel dat ik Mikki niet heb kunnen behoeden voor het vreselijke lot dat haar te wachten stond. Het is er niet meer zo vaak en niet meer zo scherp als in de eerste maanden na haar overlijden. Maar de vrolijke blauwe ogen die me net vol vertrouwen aankeken doen me eraan herinneren dat het nog steeds niet weg is.

Oud en nieuw

Mikki was al vroeg gek op baby’s en dieren. Ze wist dan ook precies wat ze ging doen als ze later groot was: ‘Eerst word ik moeder en dan neem ik een paard!’. Ik zei dan lachend dat ze nog tijd genoeg had. Hetzelfde dacht ik tijdens oud en nieuw, die naar wat later bleek haar laatste zou zijn.

Ik had haar beloofd om middernacht te wekken voor het vuurwerk, maar ze was op het late tijdstip niet meer wakker te krijgen. Ze was de voorgaande weken ook al zo moe. De volgende dag hebben we sterretjes afgestoken in de tuin en heb ik haar getroost met de woorden dat er volgend jaar met oud en nieuw weer vuurwerk zou zijn. Niet lang daarna kwam het bericht dat ze ongeneeslijk ziek was.

Dansen

Toen ze steeds minder goed kon lopen, zei ze me dat ze dat niet zo erg vond, want ze kon nog steeds goed dansen. Met veel moeite draaide ze een rondje. Met een hoopvolle blik keek ze me vervolgens aan. Daarmee leek ze te wachten op mijn bevestiging dat niet ook het dansen uiteindelijk voor haar zou ophouden. Met een brok in mijn keel kon ik alleen maar naar haar glimlachen.

Toen ik later de kinderoncoloog toevertrouwde dat ik me schuldig voelde over haar ziekte en me afvroeg of ik iets had kunnen doen om dit te voorkomen, verzekerde ze me dat schuldgevoelens normaal zijn, maar dat het niet betekent dat ik schuldig ben.

Mijn kind is dood en er is niets wat ik daaraan heb kunnen doen. Misschien is schuldgevoel op sommige momenten beter te verdragen dan de ongelofelijke machteloosheid en het idee dat er niets is dat je kunt doen om het lot te veranderen.

Thuisgekomen loop ik direct naar haar foto op de kast en kijk naar haar lachende vrolijke blauwe ogen. De tranen die ik eerder niet wilde voelen, stromen nu over mijn gezicht.

Mijn lieve Mikki, het spijt me zo dat jij maar zo kort dansen kon…’