Blog Patricia | ‘In één seconde ben ik in het verleden’

Het is begin van de middag als ik op een saaie regenachtige zondag de bioscoop in stap. Ik verheug me op een heerlijk middagje lekker lui achterover hangen bij een vermakelijke film. Het voornaamste dat me op dit moment bezighoudt is of ik nog een zak lekker, maar wel ongezond snoep zal kopen.

Ik hoor achtergrondmuziek spelen, maar neem het niet bewust op. Totdat ik de beginklanken van het volgende nummer hoor. In één seconde ben ik in het verleden. Vrolijk klinken door de speakers de stemmen van K3: ‘Ik ben een klein geel visje, in een zee van blauw. SOS, ik mis je.’ De muziek is nu het enige dat ik nog waarneem. Al het andere is verdwenen naar de achtergrond. 

Mikki zong dit nummer heel vaak luidkeels mee. Dansend door de kamer of voor de televisie. Ik voel door heel mijn lijf de energie die ze bracht in huis. Het is alsof ik door een bliksemschicht ben geraakt. Zoveel kleur en levendigheid! Ik herinner me de vrolijke liedjes die ze zong en de kinderfilms die ze keek. Vaak samen met haar grote broers, want die hadden door haar een prima excuus om hun favoriete kinderseries van vroeger opnieuw te zien. Mijn drie mooie kinderen, die meezingen met K3 en Samson en Gert. Alles klopt weer even.

Knagend gevoel

Ik probeer het beeld te grijpen en bij me te houden, maar het lukt niet. Het ebt langzaam weer weg, totdat het volledig is weggevaagd. Ik ben weer terug in het hier en nu, bij de snoepbakken in de bioscoop. Wat overblijft is leegte. Ik voel van binnen een tsunami aan tranen. Maar hier hard gaan huilen wil ik niet. Ik veeg mijn tranen weg en hoop dat niemand het ziet.

Ik ben in de jaren na haar dood langzaam vertrouwd geraakt met het knagende gevoel op de achtergrond dat er iets niet klopt. Het is er altijd, meestal onbewust. Ook als ik vrolijk ben of aan iets heel anders denk. Er is niets aan te doen. Mijn gezin is voor altijd incompleet. De vrolijke klanken van K3 maken weer zichtbaar wat er mist.

De film begint. Zonder zak snoep, want de trek is weg. De rouw om mijn kind is nog steeds zwaar. Ik zak onderuit in de zachte stoel, haal diep adem en zucht. Terug in het hier en nu. Ik sta mezelf toe om te genieten van de film. Ik lach om de flauwe grappen en er is weer lichtheid. Het knagende gevoel is terug naar de achtergrond. 

De volgende dag gaat weer vroeg de wekker. Niet veel later zit ik op de fiets op weg naar mijn werk. Gedachteloos neurie ik een deuntje. Ik voel een glimlach als ik plotseling besef wat ik zing: ‘Ik ben een klein geel visje, in een zee van blauw. SOS, ik mis je.’

• Blogger worden voor ‘Ik mis je’? Lees snel verder!

  Blogger worden voor ‘Ik mis je’? Lees snel verder!

• Blog Esther | 'Houd ik minder van Dennis als ik zijn graf niet bezoek?'

  Blog Esther | 'Houd ik minder van Dennis als ik zijn graf niet bezoek?'