Blog Patricia | ‘Ik ben al zo lang niet meer ‘Mikki’s moeder’ genoemd’

22 december 2022 · Leestijd 4 min

· ·

Patricia komt een vriendinnetje van Mikki tegen. Hoe zou het zijn om Mikki ook plezier te zien maken? Om weer even gewoon Mikki’s moeder te zijn?

Gelukkig, alleen nog de straat oversteken en ik ben thuis. Het is ijskoud. Mijn tenen tintelen en doen zeer. Op een bevroren slootje tegenover mijn flat zijn kinderen aan het schaatsen. Een meisje glijdt onderuit, maar staat gelukkig direct weer op. Ze roept iets naar haar vader en lacht. Hij lacht terug, maar zij heeft al geen oog meer voor hem. Ze schaatst in een stevig tempo door. Het meisje komt me bekend voor, maar ik kan haar niet meteen plaatsen. Ik kijk nog eens goed naar haar en naar haar vader. Dan dringt het tot me door: het is Floortje*.

'Mikki wilde spelen en gewoon zoals ieder kind zijn'

Mijn koude tenen ben ik in één klap vergeten. Floortjes donkere haar komt tot aan haar middel. Ze draagt een donkergroene jas met capuchon op haar spijkerbroek. Ongeveer tien jaar moet ze nu zijn.

Floortje

Floortje en Mikki zaten in dezelfde groep op het kinderdagverblijf. Ze speelden vaak samen. Later ging Floortje naar een andere basisschool. Na Mikki’s laatste bestraling zijn we nog eens samen bij Floortje thuis op bezoek geweest. Zij was zes en Floortje vijf. Praten en lopen gingen steeds moeizamer, maar Mikki wilde spelen en gewoon zoals ieder kind zijn.

Ik mocht hen van Floortje voorlezen uit een boek over een dappere pinguïn, wat ik natuurlijk graag deed. Bij het afscheid gaf ze Mikki een grote schelp mee. Die had ze gevonden op het strand tijdens de vakantie. We spraken af dat Mikki gauw weer kwam spelen. Dat is er helaas nooit meer van gekomen. Kort daarna groeide de tumor weer en werd ze steeds zieker.

'Ditmaal glunderde ik van oor tot oor'

Twee jaar na Mikki’s overlijden kwam ik Floortje weer tegen. Ze was aan het spelen met een paar andere kinderen achter onze flat. Ze liep verlegen lachend naar me toe en vroeg of ik nog wist wie ze was. Natuurlijk wist ik dat. Ze glunderde toen ik vertelde dat de schelp een mooi plekje had gekregen bij ons thuis. Bij het afscheid zwaaide ze me nog even na en riep: ‘Dag Mikki’s moeder!’ Ditmaal glunderde ik van oor tot oor.

Toeschouwer

Als toeschouwer kijk ik nu naar de schaatsende Floortje en haar vader. Wat is ze groot geworden. Ik ben al zo lang niet meer ‘Mikki’s moeder’ genoemd. Het went maar niet. Hoe zou het zijn als Mikki daar nu had geschaatst? De roze meisjesjas had ze inmiddels ongetwijfeld ingeruild voor een stoerder exemplaar.

'Herken je me nog?'

Ik wil Floortje graag gedag zeggen, maar durf niet goed. Wat als ik haar overval of als ze niet meer weet wie ik ben? Bang voor die teleurstelling slik ik mijn tranen weg, draai me om en ga naar huis.

De rest van de dag blijft Floortje in mijn gedachten. Ze is één van de onzichtbare draadjes die verbonden zijn met Mikki, een kans om weer gewoon Mikki’s moeder te zijn. Ik heb spijt dat ik niet naar haar toe ben gegaan. Ik weet nu alvast wat ik de volgende keer tegen haar zeg: ‘Dag Floortje, herken je me nog? Ik ben de moeder van Mikki…’

Blog Patricia | ‘Ze wenste me toe dat ik gauw beter werd’