Blog Patricia | ‘Hulpeloos sta ik bij haar bed, tot alle kleur uit haar gezicht verdwijnt’
De sterfdag van Mikki nadert. Patricia wordt geteisterd door dromen waarin ze haar dochter telkens weer moet loslaten. Door de zwaarte van het verdriet zijn haar hart en hoofd er deze week even niet bij.
Maandagochtend begint alvast goed. Ik sta bij mijn fiets en krijg het kettingslot niet open. Ik wrik met mijn fietssleutel heen en weer, maar wat ik ook probeer, het slot gaat niet open. Na een tijdje proberen accepteer ik met tegenzin de situatie, en stap over op de auto. Door de vertraging kom ik net iets te laat op mijn werk.
Zwaar en dof
Mijn lijf voelt moe en zwaar van een dof verdriet. Het gedoe met de fiets kan ik er eigenlijk nu niet bij hebben. Ik probeer mijn collega's niks te laten merken en laat me meeslepen met de drukte van de dag. De spieren in mijn nek en schouders zijn stijf en doen zeer.
Ik weet wat dat betekent: mijn kind is dood
Al een week slaap ik slecht. Ik heb een terugkerende droom over het laatste moment, waarin Mikki overleed. Ik zie haar liggen, ze kan niet meer bewegen. Steeds een beetje meer van haar lichaam laat haar in de steek. Ik wil het stoppen, het ongedaan maken, maar ik kan er niks aan doen. Hulpeloos sta ik aan de rand van haar bed, tot alle kleur uit haar gezicht verdwijnt. Ik weet wat dat betekent: mijn kind is dood.
Dan word ik wakker. Het voelt alsof mijn keel wordt dichtgedrukt en ik geen adem krijg. Mijn hart klopt razendsnel en mijn maag draait zich een paar keer om. Golven van intense pijn schieten van mijn buik naar mijn keel. Ik open mijn mond en schreeuw het uit, maar er komt geen geluid uit mijn keel. Er stromen tranen over mijn wangen. Nog een paar dagen en het is voor de vierde keer 20 juni. Haar sterfdag.
Niet van mij
Na haar overlijden mocht er niks veranderen in huis, zelfs nieuwe kleren wilde ik niet. Het idee dat er een wereld zou ontstaan die zij niet kende, en waarin zij niet zou bestaan was onaanvaardbaar. Minuut tot minuut probeerde ik de dagen te overleven, maar het leven om me heen ging desondanks gewoon door. Vier jaar later is er al zoveel veranderd. Ik zie kinderen spelen in de buurt die toen nog niet eens geboren waren. Vriendjes en vriendinnetjes zijn inmiddels allemaal ouder dan zij. Beetje bij beetje doe en verander ik mee. Maar het missen wordt niet minder. En nu haar sterfdag nadert, voelt het alsof ik haar opnieuw een beetje verlies.
Ik moet lachen om mijn eigen stommiteit
Als ik eind van de middag thuiskom, zie ik dat mijn fiets lijkt te zijn verplaatst naar de andere kant van het portiek. Hoe is dat nou mogelijk? Ik kijk om me heen en zie dat de fiets die ik vanmorgen van het slot probeerde te halen, er nog staat. Langzaam dringt het tot me door: deze fiets lijkt erop, maar is helemaal niet van mij! Ik moet lachen om mijn eigen stommiteit en bel met het schaamrood op mijn kaken naar mijn vriend: de zoektocht naar de betonschaar kan worden gestaakt. Hoofdschuddend loop ik mijn portiek in. Nee, het gaat even niet goed met mij. Mijn hart en hoofd zijn deze week niet hier. Wat mis ik je toch, mijn lieve kind.
Lees ook over:
Blog Patricia | Kleine gebaren uit onverwachte hoek
Lees ook over:
Mieke verliest haar dochter: ‘Op dat moment wist ik: er is helemaal geen diploma-uitreiking’
Geschreven door
Patricia Vermeulen
